qayıdacam! Bu gün öldüyüm gündür menim, bundan sonra yaşasam ne fayda!

Anam için-için ağlayırdı.

Men bundan artıq davam getire bilmedim. Qapıdan aralandım. Ayaqlarımı dalımca sürüye-sürüye eyvana çıxdım. Pillekenin başında yere çöküb oturdum.

Gözlerimi bir nöqteye zilleyib, donmuş veziyyetde elece baxırdım. Qulaqlarım uğuldayırdı, başım qaynar qazana dönmüşdü. Hele derk ede bilmirdim, heqiqetle barışmağa gücüm, qüvvem yox idi.

Nece yeni, men Elşadsız qaldım? Onu hemişelik itirdim? Men onu görmeden, onu yanımda hiss etmeden nece yaşayacam? Nece tab getirecem bu derde?

Özüme verdiyim bu sualların mende cavabı yox idi.

Hüseynin qulaqlarıma dolan şirin gülüşü meni sanki özüme getirdi. Donum açıldı. Yaşdan perdelenmiş gözlerimle bağa teref baxdım. Leyla Hüseynin şeklini çekirdi. Başı qarışmışdı. Ele bu an eyvana çıxan atam gelib başımın üste dayandı. Men baxışlarımı yere dikib, çalışdım ki, dolmuş gözlerimi görmesin, hönkürtümü içerime vurdum. O, titreyen elini saçlarıma toxundurdu. Sığal çekib, yanımdan ayrıldı. Yeyin addımlarla pillekeni enib uzaqlaşdı. Bildim ki, menden qaçır. Üzüme baxmağa ürek etmedi. Çekdiyi ah yaralı üreyimi daha da sızlatdı.

Hemin gece atamın halı pisleşdi. Onu xestexanaya yerleşdirdiler. Özünde deyildi.

Hekim müayine edib diaqnoz qoydu. Atam başıma gelen müsibete tab getirmeyib infarkt keçirmişdi. Derdimin üstüne bir derd de geldi. Ağlayıb özümü öldürürdüm. Sakit ola bilmirdim. Huşu özünde olmayan atamın ayaqlarını qucaqlayıb öpe-öpe:

– Meni tek qoyma, ata, qurban olum! Bize yazığın gelsin! Menim ucbatımdan oldu, meni bağışla! – deyib hönkürürdüm.

– Siz mene mane olursunuz, xanım! – Sesini yükselden hekim tibb bacılarından meni palatadan çıxarmalarını teleb etdi.

Göz yaşları içinde dehlize çıxdım. Anam ağlamaqdan qızarmış gözlerini üzüme dikdi, nese dedi, amma anlamadım.

Gücle addım ata-ata dehlizin sonuna doğru addımlamağa başladım. Bu vaxt tini burulub dehlize yol alan ve qarşıma çıxan adamı görmeyimle

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>