istesem de atamı göre bilmedim. Emimi maşında gözlemek üçün aşağı enmek istedim. Pillekenlere doğru getdiyim zaman tini burulanda gözlerim heyretden böyüdü. Tez geri çekilib, divara qısıldım. Gelen adamı tanımışdım. Bu, Rüfetin böyük qardaşı HİKMET idi.
Onlar pillekenüstü meydançada dayanmışdılar. Bilmedim onların burada ne işi vardı, xestexanaya niye gelmişdiler, amma Hikmet nece esebleşib coşmuşdusa harada olduqlarını nezere almadan el-qolunu ölçe-ölçe hiddetle ona deyirdi:
– Senin ağlın çaşıb? Ağzından çıxanı qulaqların duyur? Yox, sen deqiq başını itirmisen! Seni tanıya bilmirem! Bizi heç düşünürsen?!
Rüfet dillenmedi. Hikmet mezemmetle qardaşını süzüb, yeniden sual verdi:
– Hemin qızdır, he? Bilirem, odur! Yene ağlın çıxıb başından! Başqasına arvad olub, amma sen hele gözünü yığmamısan ondan! Neçe illerdir onun kinini aparırsan bizimle! Ailen bir yana, o qız bir yana!
Rüfetin yene sesi çıxmadı.
– Ne var ki, bizim isteyimizle evlenmişdin, bir xoş gün göstermedin o ömrü gödeye. Sağlığında da senin şillenin-yumruğunun altında ezildi. Bize olan acığını o feqirden çıxdın hemişe!
Rüfet sözün bu yerinde sükutunu pozdu:
– Demeli, boynunuza alın ki, meni de bedbext elediniz, onu da! Menimki yaşamaq olmayıb bu keçen illerde! Sürünmüşem! Ezab çekmişem! Sizin sözünüz yere düşmesin deye heyatımı qaraltmışam! Heç biriniz meni başa düşmediniz! – Qınaq dolu bir sesle üsyan etdi. – İnsan kimi yaşamaq menim haqqım deyildi? Niye hemişe ailenin adını, müqedderatını men düşünmeliyem? Niye bes bu sizinçün keçerli deyil? Heyatınızı istediyiniz adamla, istediyiniz kimi qurmusunuz! Atam infarkt keçirmişdi, el-qolumu bağladınız, mene mane oldunuz!
Men elimle ağzımı möhkemce tutub sessiz dayanmışdım ki, burada olduğumu hiss etmesinler. Duyduqlarım meni yerimde dondurmuşdu. Hikmet danışa-danışa bir az da gerilirdi:
– Ade, ay qanmaz! Senin neçe yaşın var? Tutduğun emelin ferqine varırsan? Bir derk edirsen ki, buna göre adama neler ederler? Sen kimise
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç