Elşaddan hele bir xeber yox idi. Atası eve alt-üst bir ehvalla qayıtmışdı. Başına yığılan her kes ona ürek-direk verib ümidini üzmemesini söylese de, kişi toxtaqlıq tapa bilmirdi. Çırağı sönmüşdü. Üstelik, gelini ile nevesinin evde olmadığını öyrenende yer-göy başına fırlandı. Arvadına ağzına geleni dedikden sonra Zeynalı otaqlardan birine çekib:

– Hanı gelin?! – hiddetle bağırdı. – Senleyem! Dillen! Gelin hanı?

– Menden niye soruşursan?

– Kimden soruşum bes, ay biqeyret? Size emanet edib getmişdim.

– Hallı idim. – Zeynal sıxılıb-çekinmeden etiraf etdi. – Bir az sözümüz çepleşdi. Nazile Allah şahididir. Seher ayılanda gördüm yoxdur. Yeqin zeng edib, dedesi gelib aparıb.

– Tfu senin qeyretine! – Eli Zeynalı vurdu.

Zeynal müvazinetini saxlaya bilmeyib, arxasındakı masanın üstüne aşdı. Elinin üreyi soyumadı, ikinci şilleni çekdi.

– “Yeqin” nedir? Ehtimalla danışırsan menle, bişeref? Ne sarsaqlayırsan sen? İki günde bir maraqlanmadın ki, bu gelin haradadır? Atası evindedir, ya yox? Belke başına bir iş gelib? Ay senin kişi teperine tüpürüm men! Bele muğayat oldun? Bir bu qalıb millet söysün arxamızdan? Ne cavab vereceksen qardaşına?! Hansı üzle baxacaqsan qardaşının üzüne?!

Ses-küye Elinin qardaşı Ehmed içeri girdi. Gördüyü menzereden çaşıb qalaraq qardaşının qolundan çekib onu Zeynaldan ayırdı.

– Besdirin, ne olub, evde adam var!

– Hansı birinizin derdini çekim, ay naxelefler? – Eli hirsinden kükreyib coşdu.

Ehmed bir yandan onu sakitleşdirmeye çalışdığı halda, bir yandan da qınaqla Zeynalı süzdü.

– Ölümüne susamısınız bu kişinin?! Besdirin de!

Zeynal dodağının qanını elinin üstüne silib, dinmedi.

Bu vaxt ses-küyü eşidib içeri gelen ve onu teessüf içinde süzen Etibar emisini nigarançılıqdan qurtarmaq üçün derhal dillendi:

– Men aparıb qoydum atası evine, emi. İndi gedib getirerem.

Ehmed qardaşını dile tuta-tuta otaqdan çıxardı.

***

Emilerim ve dayım meni götürüb Elşadın ata evine geldiler. Burada onları böyük

[1] 2 3 ... 7 >>