üçün deyilen qurbanlar kesildi, nezir-niyaz paylandı.

Tezlikle Elşadın başına gelenleri öyrendik.

Üç gün davam eden gergin döyüşlerin sonuncu günü Elşad yaralanmış zabit yoldaşını xilas etmek üçün onun dalınca gedende pulemyot ateşine tuş gelmiş, ayağından iki yerden yaralanmışdı.

Hemin gün o özüyle beraber yaralı silahdaşını getirirmiş. Yarı yolda zabit dünyasını deyişib. Buna baxmayaraq Elşad yoldaşını orada atıb gelmek istemeyib. Qüvvesi tükenene kimi sürüne-sürüne bu veziyyetde xeyli irelileyib.

Lakin özü de yaralı olduğu üçün ve qan itirdiyine göre bir qeder sonra huşunu itirib, hereketsiz qalıb.

O, tapılanda demek olar ki, sayılı nefesi qalıbmış. Derhal Bakıya herbi hospitala yola salınıb.

Bize ise onun tapılması barede melumat bir qeder gec çatmışdı.

İlkin hekimden duyduqlarını gelib bize danışırdı. Hekim bele ciddi yara ile Elşadın bu qeder vaxt davam getirdiyini, sağ qaldığını yalnız bir möcüze hesab edirdi.

Günler sonra o özüne gelen kimi ilk olaraq Hüseyni soruşmuşdu.

***

Artıq bir müddet idi ki, Elşad hospitalda yatırdı. Yaraları ona berk eziyyet verirdi. Ağrıkesiciler vasitesile ağrılara tab getirmeye çalışırdı. Hele xeyli müddet normal yerimek haqda düşünmemeli idi. Eve çıxandan sonra da uzun müddet müalice alacaqdı.

İlkin vaxtaşırı ona baş çekmeye gedirdi. Her gedişinde de Elşad ondan Melekle Hüseyni soruşur ve eyni cavabı alırdı. Növbeti defe Elşad İlkinin yene de Hüseynsiz geldiyini görende artıq sebrine hakim ola bilmedi. Canının ağrısına hesret de elave olunduğu üçün hirsini İlkine tökdü.

– Sen menden ne gizledirsen? Men eyni sözü eşitmekden yoruldum, sen eyni sözü diline getirmekden yorulmadın? Haradadır Melekle uşaq?

– Evde. Her şey öz qaydasındadır, narahat olma. Fikirleşdim uşaq narahat olacaq, ona göre getirmedim.

– Get, çağır hekimi bura, men eve getmek isteyirem! – Elşad esebi bir hereketle qolundakı sistem şlanqının iynesini damarından dartıb çıxartdı. – Çağır deyirem!

– Dayan bir, a kişi,

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>