Saçlarımdan öpdü.

***

Günler, hefteler keçdi.

Hospitaldan çıxmasına bir neçe gün qalmış onu hemişe ziyarete geden atası bu defe bir başqa meqsedle getmişdi. Palatada ikisi qalanda Eli oğlu ile açıq söhbete başladı:

– Bilirem, sağalıb ayağa qalxan kimi yene üz dönderib gedeceksen. Bilinmir bir de ne vaxt göreceyik üzünü.

Elşad baxışlarını yere dikib dillenmedi. Eli onun üzündeki ifadeni izleye-izleye sözüne davam eledi:

– Bu meselede hamımızın sehvimiz, günahımız var. Heç birimiz günahsız deyilik. Menim bir böyük kimi sehvim var, bunu yaxşı bilirem ve ağrısını da çekirem. Amma senin de bir oğul kimi sehvin çoxdur. Özün de gözel bilirsen. Buna göre sene beraet qazandıra bilmesem de, bir kişi kimi hemişe haqq vermişem. Çünki doğru olanı sen etdin, biz yox. Amma gel, her şeyi qoyaq bir kenara. Ne olubsa unudaq getsin. Hüseyne xatir bunu edek.

Qaşları düyünlenmiş Elşadın sesi çıxmadı.

Onun sükutu üreyindeki sözleri diline getirmesi üçün Eliye fürset verdi:

– Düzdür, bala arasında ferq qoymaq mümkün deyil, hamısını eyni mehebbetle sevirsen, amma men hemişe seni üstün saymışam o biri balalarımdan. Sene dikmişem gözümü. Sene güvenmişem. Çünki seni oğul yox, qardaş bilmişem özüme. – Eli sözüne ara verib, daxilini talan eden derin bir köks ötürdü. Sonra yeniden davam eledi. – Zeynaldan mene oğul olan deyil, hamımız bilirik bunu. İlkin de ki, hele uşaqdır. Düşüncesi, heyata baxışı senin qeder ola bilmez. Bilmirem ne qeder ömrüm qalıb. Amma ne qeder qalıbsa, icaze ver onu nevemle keçirim. Meni Hüseynden mehrum eleme.

Elşad gerginlikle köks ötürdü, amma yene dillenmedi.

– Sağal, qalx ayağa, get işinin dalınca. Amma Hüseyn de, gelin de bizimle qalsın. Neyim varsa Hüseynindir. Bunu bir nefer kimi hamısına demişem, xeberdardırlar. Senedle, imzamla da tesdiq edeceyem.

Bayaqdan sükut içinde atasını dinleyen Elşad sözün bu yerinde sebir ede bilmedi. Soyuq sesle:

– Bu qeder derine getmeye ehtiyac yoxdur, – dedi.

– Qulaq as. Axıra kimi dinle

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>