GÜNLER ÖTDÜ.

Aradan keçen bu müddetde men cemi bir defe atama baş çekmeye getmişdim. O, xestexanadan çıxsa da hekim nezaretinde idi.

Artıq bir müddet idi ki, Elşad da müalicesini evde davam etdirirdi. Yeriye bilmediyi üçün qoltuq ağacının kömeyile addım atırdı.

Bezen otağa keçende onun yuxuya getdiyini görür, dayanıb bir xeyli ona baxırdım. Möcüzenin heqiqeten olduğuna bu anlarda bir daha inanırdım. Çünki gözlerim meni daha aldatmırdı. Bu Elşad idi ve qayıtmışdı, bizimle idi. Ayrı vaxt canımdan çox sevdiyim bu insanın ayağına daş toxunsa, barmağına tikan batsa qelbim inciyerdi, üreyim sızlayardı, amma onun yoxluğu o bir neçe günde gözümü nece qorxutdusa yaralı qayıtmağına da sevindim. Nefesi gelir deyib, Allahıma şükür etdim. Merminin parçaladıqı, qanı süzülen vücudunun tapılmasına qurbanlar kesildi. Heyatın gerdişine, tezadına bax!

Evdeki ab-hava ağlagelmez süretle deyişmişdi.

Elşad eve qayıdandan beri qayınatam mene “Balam” deye müraciet edir, ne lazım olsa menden isteyirdi.

Qayınanam da bize münasibetde xeyli deyişmişdi. Menimle inanılmaz derecede mülayim davranır, acılamırdı. Hetta oğlunun veziyyetini tez-tez menden xeber alırdı. Ağrıyıb-ağrımadığını, yatıb-yatmadığını soruşa-soruşa menimle ünsiyyet qurmağa çalışırdı.

Bilmirdim bu veziyyet ne qeder davam edecek, amma oğlunun başına gelenler sanki bir ders olmuşdu.

Elşadın hele de anasıyla kelme kesmemesi, gözünün ucuyla bele onun üzüne baxmaması qadını talan edirdise de, o buna qatlanırdı. Çünki öz günahını bilirdi. Ve oğlu ile aralarındakı buzu eritmek, Elşadın qelbini yeniden qazanmaq üçün o, bütün seyi ile mübarize aparırdı.

Elşad yuxuya geden kimi yaxınlaşıb ehmalca onun saçlarını sığallayır, üzünden öpürdü.

Belece günler bir-birini qovurdu.

Bir gün evde üçümüz idik. Elşad, Hüseyn ve men.

Elşad meni çağırdı. Sesini duyub yanına getdim:

– Kömek ele çıxım temiz havaya. Sebrim tamam tükendi.

Xeste yatağında yatmaqdan bezib usanmışdı. Ona ayağa qalxmağa, evden çıxmağa

[1] 2 3 ... 7 >>