kömek etdim. Qoltuq ağacına dirseklenib addımlamağa çalışanda, pillekeni enende o biri qolunun altına girib belinden yapışdım.

Öz veziyyetinden cana doymuş Elşad şikayetlenmeye başladı:

– Vay dede, vay! Ne vaxt normal heyata qayıdacam men? Evde oturmaqdan üreyim partladı.

– İnşallah, az qalıb. Bir az da sebir et. Nelere dözmüsen, buna tab getire bilmirsen? Şükür bu güne.

O, ağırlığını men terefe salmamağa çalışırdı. Üz-gözünü turşutdu:

– Özümü bu veziyyetde tesevvür ede bilmirem. Bu da meni sıxır. Birce onu bilirem ki, bu defe deqiq bezdim canımdan. Bu kişi işi deyil.

– Bele sözler deme. Başa düşürem seni, amma bu senden asılı olan bir iş deyil. Niye özünü qınayırsan?

Biz heyete enende Zeynalı gördük. Ne vaxt geldiyini bilmemişdik. Elşad qardaşını gören kimi qolunu derhal çiynimden götürüb, baxışları ile onu buraxmağımı işare etdi.

– Özüm gederem, – dedi.

Men elimde tutduğum o biri qoltuq ağacını da Elşada verdim.

Zeynal qardaşının nece eziyyetle addımladığını görse de ona kömek etmek üçün yerinden qımıldanmadı. Bu insan sinesinin altında sanki ürek yerine soyuq, qara bir daş gezdirirdi.

Menim Zeynalı görer-görmez deyişen ifadem, çatılan qaşlarım, tutqun baxışlarım Elşadın yene diqqetinden yayınmadı.

Bu veziyyetle o, xestexanadan çıxıb eve gelenden tez-tez rastlaşırdı deye sebeb onu düşündürürdü, amma hele ki, bu mövzuda sual vermirdi.

Men Zeynalı gören kimi bir behane ile mekanı terk edir, onun gözü önünde dolanmır, o oturan masanın arxasına keçib eyleşmirdim.

Elşad çardağın altındakı skamyada yenice oturub özüne gelmeye çalışırdı ki, bu vaxt İlkin heyete girdi. Üzünde gergin bir ifade var idi. İti addımlarla birbaşa Zeynalın üstüne yeridi. Ve heç kimin gözlemediyi bir şekilde ona yumruq ilişdirdi. Zeynal bu qefil hemleden altındakı stulla birlikde aşdı. Çaşıb qaldıq. Heyret ve telaşla elimle ağzımı tutdum.

– Alçaq! Şerefsiz! Kim sayırsan sen özünü! – İlkin gergin tonda ona bağırdı.

– İlkin! – Elşad üzünde sert

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>