iki neferin söhbetini xelvetce dinlemek idi. Amma indi o veziyyetde idim ki, özüm bele bir iş tuturdum, çünki bu söhbetin bir ucu mene bağlı idi.

Qapının arxasından Elşadın sesini duydum:

– Nedir derdiniz? Neyi böle bilmirsiniz? Ayıb deyil? Yaraşır sene bu hereket? Özünden böyüye hücum edirsen! Bu qeder çaşmısınız ki, evde qadın var, ayıbdır, day bunu da nezere almırsınız?

İlkinden ses çıxmadı. Men ise İlkin heqiqeti gizletsin deye üreyimde Allahı kömeye çağırmağa başladım. Elşadın sesine diksindim:

– Söz soruşuram senden! Belke dillenib bir kelme cavab veresen?

– Sen fikir verme.

– Nece fikir verme, a kişi. – Elşad ister-istemez özünden çıxdı. Sesini qaldırdı. – Boş yere idi çıxartdığınız şebeh? O söhbetde menim de adım hallanırdı. Elbet, var da bir sebebi. Ne olub, ne baş verib?

İlkin dillenmedi.

– Bu ne meseledirse, axır bir gün yerine çatacam, özün de bunu gözel bilirsen. Yaxşısı budur beri başdan özün de.

Üreyim bir az da esmeye başladı. Artıq Elşadın meni nece sorğu-suala tutacağını gözüyumulu bilirdim. Şekk-şübhesiz.

Bir qeder sükutdan sonra İlkinin qanıqara halda Elşada verdiyi cavabı duydum:

– Senin-menim adımdan gedib borc isteyib, pul alıb camaatdan. Onlar da gelib üstüme ki, pulumuzu verin.

İlkinin uydurduğu yalan çiyinlerimden ağır bir yük qaldırdı sanki.

– Buna göre hirs vurdu başıma. Sen narahat olma, men hell edecem, – dedi İlkin.

– Kimden? Ne qeder? – Elşad şübheli-şübheli soruşdu.

– Ferqi yoxdur ne qeder. Sen tanımayacaqsan, tanışımdır. Bizim adımızdan danışdığı üçün beynim çöndü birden. Biabır edib de bizi millete! Bir de bele qelet elese…

– Neyleyek, ataq çöle? Pis de olsa bizimdir, yaxşı da olsa.

– O, atar! – İlkin Elşadın sözünü ağzında qoyub çemkirdi. Atıb sözünü diline getire bilmediyi üçün bir az da gerildi. – O insan heç kimi, heç neyi nezere almaz, bunu eder. Bu qeder saf, üreyi yumşaq olma!

– O özünden başqa heç kime pislik elemir, ne edirse özüne edir.

İlkin Elşadın sözünü kesib,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>