yaxamdan!

– Sesin özüne xoş getmesin! – Zeynal qardaşına bozardı. – Kişi kimi evde hünerin yoxdur, arvadın yanında sözün keçmir, bize niye acığın tutur? Bunun günahı bizdedir? Kişi olmağı da biz sene öyredek?

Elşad özü ile bacara bilmeyib qardaşının üstüne yeriyende İlkin qarşısına keçib ona mane oldu:

– Yaxşı, besdir! Baş qoşma ona sen! Ağlını başına yığ. Esebileşmisen, ne dediyini bilmirsen. Gel çıxaq küçeye, bir az sakitleş. De görüm, ne olub?

Elşad qolunu qardaşının elinden çekib çıxararaq maşına eyleşdi.

– Bu veziyyetde hara gedirsen? – İlkin ona seslense de Elşad cavab vermedi. Sürüb getdi.

Bütün geceni içib, eve sehere yaxın qayıtdı. Otağa keçib, üzü üste taxtın üstüne düşüb qaldı.

Seheri gün İlkinin sesine oyandı.

Artıq günorta idi.

El-üzüne su vurub, ayaqlarını dalınca sürüye-sürüye gelib pillekende oturan Elşad yorğun-ezgin baxışlarla heyete baxmağa başladı.

Gelib eyvanda onun başı üstünde dayanan İlkin narahatlıq duyulan bir sesle Elşada:

– Elşad, dünen ne baş verib? Hüseynle gelinbacı niye yoxdur evde? Danış görüm, sen niye bu haldasan? – deye sual verdi.

Elşad dillenmedi. Gicgahlarını barmaqları ile sıxıb ovuşdurdu. Başı ağrıyırdı.

– Niye dinib bir söz demirsen? – İlkinin sebri tükendi.

– Deyilesi heç ne yoxdur.

– Boş yere bütün geceni içmisen?

– Öz elimle evimi yıxmışam. Bunu qeyd elemek lazımdır, ya yox? – Elşad kinaye ile dillendi.

– Zarafatın heç yeri deyil.

– Onda sual verme! – Elşad qardaşının sözünü kesdi. – Öz işinle meşğul ol! Toya az qalıb, get, öz işlerini hell ele. Mene fikir verme.

***

Atamgil acıq edib geldiyimi bilmirdiler. Onlara Elşadın poliqonda olduğuna dair bir yalan satmışdım. İstemirdim menim ucbatımdan atam yeniden xestexanalıq olsun.

Bir neçe gün sonra Elşad dediyi kimi dalımca geldi.

Hüseyne yemek yedirdirdim. Gözlemediyim bir anda qapı açıldı ve Elşad heyete girdi.

Çox solğun ve meyus görünürdü. Sonuncu defe gördüyüm Elşada çox az benzeyirdi. Qolu-qanadı

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>