qırılıb yanına düşmüş, keder gözlerinde mesken salmışdı. Sözün açığı, onu bu veziyyetde göreceyim ağlıma gelmemişdi.

Üreyimin şiddetle vurmasına baxmayaraq özümü soyuqqanlı gösterdim. Halbuki bir hefte idi ne gece yatırdım, ne gündüz. Elşaddan ayrı keçen bu günler nefesimi kesirdi.

Hüseyn atasını görer-görmez içini çekib elimden çıxaraq sevincek ona doğru yüyürdü. Meni unutdu.

Elşad qollarını yana açaraq qabağına qaçan Hüseyni bir hemlede qucağına götürüb bağrına basdı. Döne-döne öpdü.

Bu menzere qarşısında gözlerim dolsa da özümü tutub durmuşdum ki, ağlamayım.

Handan-hana Elşad sanki özünde qüvve tapıb Hüseyn qucağında mene doğru geldi. Ve ona ezab veren hisslerden qurtulmaq üçün dile geldi:

– Gedek eve.

Meni yola getirmek üçün çox söz dedi.

Men razı olmadım. Getmek istemediyimi ona qeti şekilde bildirdim.

Ve balaca qollarını atasının boynuna dolayıb berk-berk ona sarılmış Hüseyni güc-bela ile Elşaddan aldım.

Hüseyn atasından ayrılmaq, qopmaq istemirdi, çığırtısı erşe qalxmışdı. Gözünün yaşı sele dönmüş bir halda elini atasına uzadıb, bütün cehdi ile ona can atırdı, onu qucağımda gücle saxlamışdım.

Elşad uşağın düşdüyü veziyyete bir az da talan oldu. Mezemmetle meni süzdü. Baxışları ile meni qınadı.

Bilirdim düz elemirem, amma üreyim o qeder sınmışdı ki, üreyime daş bağlayıb sözümden dönmedim. Ve o, getdi. Amma sınıb parça-parça olmuş üreyimi de gederken özü ile apardı.

Artıq 20 günden çox idi ki, atam evinde idim. Hüseyn her gün atasını soruşur, onu isteyirdi. Uşağın bu halı meni ağrıdır, ezab çekirdimse de qürurumu sındırmaq istemirdim.

Son günlerde Elşad Leylanın mobil telefonuna zeng vurub menimle danışmaq istese de, men bunu qetiyyetle redd edirdim.

Leyla bu sebebden meni qınayır, iradını bildirirdi.

– Deli olmusan sen? Bu günedek nelere dözmüsünüz, ne çetinlikler görmüsünüz, amma yene bir-birinizden vaz keçmemisiniz. İndi balanız var, ayrılmağı düşünürsünüz? Hüseyne rehmin gelmir? Uşağın göz yaşı sene zerre

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>