Mektebde oxuduğum zamanlarda mektebimizin yaxınlığındakı baxçada 16-17 yaşlarında genc ve çox gözel bir qız qalırdı. Heqiqeten çox gözel idi. Yaşımız ondan az olsa da bütün sinif, hetta bütün mekteb ona heyranlıqla baxırdı. Yamyaşıl gözleri, qızıl sarısı saçları, süd kimi ağ derisi, ay kimi parlaq siması...
Demir hasarın arxasında oturar, gelen-geden bütün uşaqlara tebessüm eder, qucağındakı qundağı ezizleyerdi. Düşünürdük ki, niye mektebe getmir, ne tez ana olub?
Bir müddet sonra hamı onu “Deli Afet” deye çağırmağa başlamışdı. Sebebini anlamağa çalışırdım. Axı deli deyildi o. Gözleri ele gözel gülürdü, tebessümü ele gözel idi ki. Nece deli ola bilerdi axı o? Niye bele gözel afete “Deli Afet“ deyirdiler?
İller ötdü, biz böyüyüb mektebi bitirmek çağına geldik. Afet yene hemişeki kimi baxçanın demir meheccerlerle ehatelenmiş hasarının arxasında oturub gelib-geden uşaqlara baxır, yene gülümseyir, yene qucağındakı qundağı ezizleyirdi.
“Aradan 6-7 il keçib. Bu nece ola biler axı? Bu uşaq heç böyümür”? sualları meni hemişe maraqlandırırdı, lakin soruşmağa heç kimin cüreti çatmırdı. Kim de ki, cesaretini toplayıb yaxınlaşıb nese soruşmaq istese, Afet qundağını götürüb eve qaçırdı.
Artıq mektebi bitirmeyimizden 16-17 ilden çox zaman keçmişdi. Afeti demek olar ki, tamamen unutmuşdum. Bir gün dediler “Deli Afet özünü de qundağını da asıb”.
Bütün qesebe ehli ora tökülüşmüşdü. Anası saçlarını yolur, bacıları üzlerini cırır, qohum-eqrabanın feryadından buludlar parçalanmış, göy göz yaşlarını tuta bilmirdi. Leysan ve fırtınanın müşayetinde Afeti ambulansa qoyub apardılar. Qundağı ise asılı qalmışdı.
Hardasa 20 ilden çoxdur böyümeyen qundaq menim diqqetimi çox çekirdi, gözüm onda qalmışdı. Aranın seyrekleşmesinden istifade edib qorxu ve vahime ile qundağa yaxınlaşdım. Asıldığı ipden endirib üst-üste sarılmış bez parçalarını bir-bir açmağa başladım. Her bez parçasını açanda “kiril elifbası” ile yazılmış, qırışından yazıları güclükle oxunan bir kağız parçası çıxırdı.

[1] 2 3 4 >>