mövcuddur.
Bunlardan en mühümü XVIII esre aid edilen Surxay qalasıdır. Bu qala Türyançay deresi ile Göyçay deresi
arasında Ereb kendi yaxınlığında yerleşir.
Ağdaş rayonunun elverişli coğrafi mövqeyi ve tebii şeraiti hele XIX esrin sonlarında burada texniki
bitkilerin ekilib-becerilmesine ve onların dünya bazarına çıxarılmasına imkan vermişdi. 1883-cü ilden Bakı-
tiflis demir yolu çekildikden sonra onsuz da ehemiyyetli ticaret yollarının üstünde yerleşen Ağdaşda emal
müessiseleri qurulmağa başladı. Mehsul tedarükü ve xarici bazarlara daşınması, ticaretin ve iqtisadiyyatın
inkişafına sebeb oldu.
1887-ci ilde Poznan şirketinin Lodz kontorunun müdiri Ramendik Ağdaşa gelerek burada pambıq alıcı
menteqeleri açmış, pambığın ilkin emalı ve qablaşdırılması üçün 4 eded kotton-çin dezgahı ve bir press
qurmuşdu. Artıq 1897-ci ilde Ağdaşda kotton-çin maşınlarından ibaret 7 zavod fealiyyet gösterirdi. Belelikle,
XIX esrin ikinci yarısından başlayaraq Avropanın qabaqcıl toxuculuq merkezleri ile elaqe saxlayan Ağdaş XIX
esrin sonunda bütün Qafqazda pambıq istehsalı, emalı ve satışının merkezine çevrilmişdi. Qafqaz
pambıqçılarının I Qurultayının 1904-cü ilde Ağdaşda çağırılması da bunu sübut edir.
1888-ci ilde Ağdaş bazarında 3100 pud pambıq satılmışdırsa, 1892-ci ilde bu reqem 28000 puda çatmışdı.
XIX esrin 70-ci illerinde fealiyyet gösteren Ağdaş bazarında pambıqdan başqa diger enenevi mehsullar da
satılırdı. XX esrin evvellerinde «Qafqaz» qezeti yazırdı ki, «Ağdaş xarice, Marsel ve İtaliyaya gönderilen hem
bütün xam ipeyi, hem de baramanı özünde cemleşdiren merkezdir».
1886-cı ilde Lekide tikilmiş biyan kökü emalı zavodunda istehsal olunan lakritsa boyası Amerika ve
Fransaya ixrac edilirdi.
Ağdaşda meyveçilik de yüksek inkişaf etmişdi. 1900-cü ilde Leki demiryol stansiyası vasitesi ile 69745 pud
qoz-fındıq, 71017 pud diger müxtelif meyveler tedarük edilerek xarici bazarlara daşınmışdı.
Ağdaşda iqtisadiyyatın inkişafı ile yanaşı onun

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>