qonaqlar dağılmışdı... Rauf meni eve ötürüb, getmişdi... *** Sentyabr ayı gelmişdi... Derslerin başlamasına sayılı günler qalırdı... Çox heyecanlı idim. Sevdiyim, arzuladığım universitete gedecekdim, hem de sevdiyim şexsle... Axşamdan sabah geyineceyim paltarlarımı hazırlamışdım... Seheri diri açmış, tez bir-iki tike bir şey atışdıraraq hazırlanmağa başlamışdım. Ayaqqabılarımı geyinib evden çıxmaq isteyirdim ki, Rauf zeng ederek: - Salam. Aşağıda gözleyirem! - demişdi... Sesini eşidib heyecanlansam da özümü toparlayıb: - Salam. Yaxşı, gelirem! deyerek anamın üzünden öpüb, körpe uşaq tek sevincek pillekenleri enmişdim. Rauf qollarını çarpaz ederek maşına söykenib meni gözleyirdi... Meni görcek maşının qapısını açaraq eli ile "Keç eyleş!" deye işare etmişdi.. Yolboyu utandığımdan bir kelime bele danışmamışdım. Bilmirem niye Raufdan dehşet utanırdım... Onun söze başlamasını gözlesem de o da danışmırdı.... Sanki Raufa da menim susqunluğum serf edirdi. O radionun sesini ucaldaraq orda çalınan musiqini zümzüme ederek maşını sürürdü... Az sonra Xarici Diller universitetinin qarşısında idik. Rauf qapını açmaq üçün maşından enmek isteyirdi ki, men ondan celd terpenib özüm qapını açıb düşmüşdüm. Rauf ise: - Uğurlar! İşden çıxa bilsem günorta seni götürmeye gelecem! - deyerek sağollaşıb işe getmişdi... İlk günüm telebe yoldaşlarım, müellimlerin bezileri ve cedvelle tanışlıqla keçmişdi... Amma nişan barmağımda üzük gören telebe yoldaşlarımın ekseriyyeti bele tez nişanlandığım üçün teeccüblenmiş, hetta biri: - Ne olmuşdu bu yaşda nişanlanırdın?! Hara telesirdin? kimi sözler istifade ederek qelbimi qırmışdı... Üzüldüyümü gören telebe yoldaşım Nezrin bu sözü deyen qıza: - Gunel, o ne sözdür deyirsen?! Ayıb deyil. Hem senin neyine lazımdır. Her kesin şexsi heyatı var ve o heyata her kes burnunu soxmamalıdır! Pervane sen ona fikir verme! deyerek mene destek olmuşdu... Ve artıq ele ilk günden menim hem telebe yoldaşım, hem parta yoldaşım, hem de bir ömürlük dostum olacağının

<< 1 2 [3] 4 5 >>