ruh kimi teze evin bütün künc-bucağını bürüyürdü. Uşaq teze ayaq açanda çalışırdılar ki, o, toyuq hinine teref getmesin. Sonralar onlar yavaş-yavaş bu iye de öyreşdiler ve bütün qorxu-hürkü de sovuşub getdi. Belelikle, hele süd dişleri tökülmezden qabaq, uşaq hinin qapısının deşiklerinden oraya girib çıxmağa başladı. Qoca melek diger ölüme mehkum olan adamlarla olduğu kimi uşaqla da yava davranırdı. Bu da vardı ki, o, uşağın bütün şıltaq emellerine it itaetliyi ile dözürdü. Her ikisi eyni vaxtda suçiçeyi çıxartdı. Uşağı müalice eden hekim qoca meleye baxmaq üçün o qeder de heves göstermedi; amma teyin etdi ki, meleyin üreyi çox pis vurur, böyrekleri de vecden düşüb; teeccüblüdür ki, o, hele de sağ-salamatdır. Hekimi daha çox heyretlendiren onun qanadlarının quruluşu idi. Bu qanadlar insan bedenine ele tebii yapışmışdılar ki, deyirdin bes, ne üçün o biri insanların da bele qanadı olmasın.
Uşaq mekteb yaşına çatdı. O, mektebe geden vaxtı güneş ve yağış toyuq hinini tamamile dağıtdı. Azadlığa çıxmış qoca melek ora-bura vurnuxurdu, heyden düşmüş lunatike benzeyirdi. Onu gah yataq otağından, gah da metbexden süpürge ile qovub çıxarırdılar. Bele güman etmek olardı ki, o, eyni vaxtda bir neçe yerde peyda ola bilir. Ev sahibleri şübhelenmişdiler: melek deyesen ikiye bölünüb, öz-özünü tekrar edir, evin her yerinde görünür. Herden Elisendi hirslenerek çığırırdı ki, bu melekler basmış cehennemde yaşamaq emelli-başlı işgencedir.
Qoca melek ele zeiflemişdi ki, yemek bele yemirdi. Çüxura düşmüş gözleri demek olar ki, heç neyi ayırd ede bilmir, ayaqlarını sürüye-sürüye çekirdi, tez-tez eşyalara ilişirdi; o neheng qanadlarından bir neçe qırıq lelek qalmışdı. Pelayonun ona yazığı geldi, meleyi edyala büküb talvarın altına apardı ki, yatsın. Bu vaxt gördüler ki, geceler meleyin qızdırması qalxır ve o, ne vaxtsa yerli balıqçıların sahilden tapdığı qoca norveçli kimi titredir. Pelayo ve Elisendi teşvişe düşdüler; axı heç o müdrik qonşu arvad da deye bilmedi ki, ölü meleklerle
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç