birinci dövlet idi. Birinci hökmdar da Prosperoydu o vaxtlar. Senetlerde, elmlerde beraberim yox idi, Fikrim-zikrim de bunlar: senet, elm, kitablar. Dövletin işlerine Antonio baxır, men de Arxayınam her şeyden, heç maraqlanmıram da... Deme bu xain emin... Qulaq asırsan mene?
M i r a n d a. Bütün menim diqqetim sendedir indi, ata.
Prospero.
Çox xebismiş Antonio, bilirmiş ki, ne sayaq, Nece davransın, dursun, kimi yanma çeksin, Kimi uzaq elesin, kimi qaldırsın göye, Kimi saya salmasın... Sen deme Antonio Menim adamlarımı altdan-altdan özüne Terefdar eleyibmiş, şirnikdirib onları, Hereye bir dil tapıb çekibmiş terefine. Menim taxtı-tacımı sarıb sarmaşıq kimi, Sonra da sorub çekdi bütün şirelerini. Meni dinleyirsenmi, Miranda? Miranda. Beli, ata!
Prospero.
Yox, eksine, sen menim nurlu meleyim idin.
Her bir şeyden xebersiz gülümseyirdin xoşbext.
Müsibetler elinden zar-zar ağlayanda men.
Senin xoş gülüşlerin mene qüvvet verirdi,
Meni qoruyurdular kederden, bedbinlikden.
Miranda. Bes neçe xilas olduq, nece qurtulduq, ata?
Prospero.
Ecelimiz deyilmiş. Bizi telef etmeyi
Tapşırıblarmış deme, Qonzalo adlı qoca
Neapol eyanına. Merhemetli qocaymış,
İnsaflı adam imiş. Bize paltar, su verdi,
Yemek qoydu bolluca. Üstelik mene hetta
Böyük yaxşılıq etdi. Bilirdi: kitablarım
Mene hersoqluğumdan ezizdir, qiymetlidir.
Şerait yaratdı ki, bütün kitablarımı
Gemiye yükleyim men.
Miranda. Ah, kaş onu göreydim...
Prospero.
İndi men duracağam (xeletini geyir), sen ise dinle, qızım,
Maceramın axırın. Dalğalar bizi bura -
Bu adaya atdılar. Burada yaşadıq, qaldıq,
Senin terbiyeçin de men özüm oldum burda.
İnan, heç bir şah qızı, heç bir şahzade-filan
Vaqif deyil senin tek elmlere, biliklere.
Bele müellimleri olmayıb heç birinin,
Boş, menasız dersleri bollu-bollu olsa da.
Miranda.
Qoy evezinde tanrı seni şad etsin, ata,
Amma yene bilmedim, axı hansı sebebden
Fırtına düzeltdin sen?
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç