Eziz ata!
Bu yaxınlarda menden soruşdun ki, niye her yerde senden qorxmağımdan danışıram. Hemişe olduğu kimi, yene de cavab vere bilmedim. Bir terefden ona göre ki, senden qorxuram, diger terefdense, bu qorxunun sebeblerini izah etmek üçün bir çox xırdalıqlara getmek lazımdır ve men de sözle bunun hamsını ifade ede bilmezdim. İndi sene yazılı cavab vermek istesem de, yene üreyimden keçenlerin hamısını deye bilmeyeceyem, çünki yazanda da senden qorxmağım, hele de bu qorxudan ezab çekmeyim buna imkan vermeyecek, çünki demek istediklerim yaddaşımın, zekamın tutumundan çoxdur.
Sene bu mesele hemişe adi görünüb. En azı mene, ya da heç bir ferq qoymadan başqalarına bu barede danışanda... Sen texminen bele düşünübsen: bütün ömrün boyu işleyib, özünü uşaqlarına, en çox da mene qurban vermisen, men ise senin sayende “kef içinde” yaşamışam, azad şekilde istediyim saheni oxuyub-öyrenmişem, yemek-içmek sarıdan korluq çekmemişem, ümumiyyetle, heç bir çetinlik görmemişem. Bütün bunların evezinde ise heç vaxt “sağ ol” gözlememisen, çünki uşaqların “sağ ol”unun ne demek olduğunu yaxşı bilibsen, hetta adi bir nevaziş, mehribanlıq bele ummayıbsan. Bütün bunların evezinde men hemişe senden gen gezmişem, otağıma, kitablarımın, sefeh dostlarımın yanına, gurultulu ideyalarımın ardınca qaçmışam. Heç vaxt seninle açıq danışmamışam, heç vaxt sinaqoqa senin yanına getmemişem, Fransensbadda müalice olunanda seni yoluxmamışam, heç vaxt özümü senin ailenin üzvü hesab elememişem, alverinden, elece de başga işlerinden xeberim olmayıb, fabrikin işlerini senin üstüne atmışam, sonra da başımı götürüb getmişem, Ottlonun[1] tersliyine destek vermişem, senin üçün heç ne elemesem de (hetta birce defe teatra bilet almasam da), dostlarım üçün her şey elemişem. Eger meni mühakime elemek istesen görersen ki, mene edebsizliyimi ve ya her hansı bir pis hereketimi (belke de axırıncı defe evlenmek isteyim istisna olunmaqla) irad tutmursan... İradın yalnız soyuqluğuma, yadlaşmağıma,
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç