rahat otağını ite qoyub özüne başqa menzil axtaracağı gün o qeder de uzaq deyil. Ancaq natemizlik itlerin yalnız birce çatışmayan cehetidir. İtler hem de xestelenirler ve eslinde, onların derdinden başı çıxan da yoxdur. Ele olanda ya çekilib bir küncde oturur, ya da axsaya-axsaya gezir, zingildeyir, öskürür, ağrıdan qıvrılır. Onu adyala bükürsen, süd verirsen, bir sözle, qulluq eleyirsen ki, belke boş şeydir, keçib geder, ancaq sonradan melum olur ki, ciddi, pis, yolxucu xestelikdir. Hetta heç xestelenmese de, ne vaxtsa qocalır, amma bu vefalı heyvandan vaxtında ayrıla bilmirsen ve sonra da ele bir zaman gelib yetişir ki, öz qocalığın itin nemli gözlerinden sene baxır. Onda bu kor, bütün vaxtı lehleyen, piy basdığı üçün terpene bilmeyen heyvan adama eziyyet verir, sanki ona ne vaxtsa bexş etdiyi sevincin evezini ikiqat geri alır. Yox, Blumfeldin it alamaq hevesi indi ne qeder güclü olsa da, almayacaq, sonralar qocalmış iti özüne ağır yük elemekdense, hele otuz il de bu pillekenleri tek qalxmağa razı olacaq. Hele üstelik de bu it yanınca pillekenleri qalxanda, ondan berk tövşüyecek....
Demeli, Blumfeld tek qalacaq. Axı o qarımış qız deyil ki, yanında hemişe itaetkar bir canlı varlığın olmasını arzulasın, onu saxlasın, ona nevaziş göstersin, qulluğunda dursun ve bu meqsedle de gedib özüne ya pişik, ya sarı bülbül, ya da qızıl balıq alsın. Bunlar da olmasa, pencerenin qabağına bir dibçek gül qoymaqla kifayetlensin. Ancaq Blumfeld isteyir ki, yanında bir heyvan olsun, ona da çox eziyyet vermesin, yeri gelende ona bir tepik de ilişdirsin, lazım gelende küçede saxlasın, Blumfeld isteyende de zingildeye-zingildeye, hoppana-hoppana yanına gelsin, elini yalasın. Blumfeld nese buna benzer bir şey isteyir, ancaq bilir ki, bu ona çox baha başa gelecek, ona göre de bundan vaz keçir, eyni zamanda da deqiq adam olduğu üçün herden, meselen ele bu axşam yene de o haqda düşünür.
Menzilinin qapısına çatıb açarını çıxarmaq isteyende, içeriden eşitdiyi ses
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç