Burda istedad lazımdır. Temperament, heraret lazımdır. Beli, heraret. 36,6 heraretiyle senet yaratmaq olmaz. Gerek qaynayasan, yanasan ki, yaradasan. Yoxsa sesinin zor yerine salmaqnan iş keçmez, atam balası, çığır-bağırnan obraz yaratmaq olmaz. Sesin gurdur, çox eceb, get mescide, ol ezançı.
Feyzulla sehnede lal-dinmez dayanmışdı. Pörtüb qıpqırmızı qızarmışdı. Bolluca ter tökürdü. Qırx ildi sehnedeydi ve qırx ilde cürbecür Rejissorlardan, aktyorlardan bu cür sözleri, töhmetleri az eşitmemişdi. Amma indi ona yer eleyen Siyavuşun son sözleri - mescid, ezan, mürdeşir söhbeti oldu. Teatrda hamı - Siyavuş özü de, Elikram da bilirdiler ki, Feyzulla ruhani ailesindendir, atası müfti olub. Bunu belke birce cavan ressam bilmirdi - teatra teze gelmişdi.
Ressam pıçıldadı:
-Ay Siyavuş, sakit ol bir az, - dedi. - Axı bedbext neylesin, bacardığı budur da.
-Bes men köpek oğlu neydeyim? - deye Siyavuş partladı,- menim teqsirim nedir ki, cavan ömrümü bele insanların içinde çürütmeliyem. İki eşşeyin arpaseını böle bilmir, gelib çıxıb sehneye.
Ressam erkle:
-Ayıbdır, Siyavuş, - dedi, - atan yerindedir.
- Menim atam qelet eleyer. Menim atam çoxdan o dünyaya, meleklere salam aparıb. Amma belesi bilibitden kimidir. Seni de, meni de basdıracaq, arxayın ol. Yüz il yaşayacaq. Niye de yaşamasın? Ne derdi, ne qemi var? Qışqırırsan üstüne quzu kimi boynunu bükür, lal-dinmez dayanır. Üreyinde de yeqin hele mene gülür ki, gör zalım oğlu ne özünü cırır. Bax, heç tükü de terpenmir. Doğrudan da ne iskustvo, ne teatr? Qırx ildi gelir, üç-kelme sözünü deyir, maaşını alır, çıxır gedir bozbaşını yemeye. Qırx il de bundan sonra bele ömür sürecek. Bizik axmaq, dernden çıxırıq, senet, yenilik, inkişaf… Kime lazımdır bunlar hamısı, ay Zeynal, dünya Feyzulla dünyasıdır.
Rejissor üreyini boşaldıb bir az sakitleşdi, yeniden papiros yandırdı, derin bir qullab aldı, sehneye baxdı. Sehnede Feyzulla mütilik heykeli kimi quruyub qalmışdı. Ele yazıq-yazıq Rejissora sarı baxırdı ki,
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç