olacaqlar, hesret çekecekler, qısqanacaqlar, ağrıyacaqlar, teklikden bağırları çatlayacaq.
Vezir arif adam idi, ele sözler seçirdi ki, padşahın üreyine tikan kimi batırdı, qelbinin yaralarına duz basırdı.
- Oğlum - padşah ilk defe idi ki, vezirine bele müraciet edirdi - sen bele yaraşıqlısan, cavansan, gözelsen. Sen mehebbetin ancaq xoş üzünü görmüsen, sen ne bilirsen qısqanclıq, intizar, iztirab, teklik nedir?
- Padşah sağ olsun, men bütün bu hissleri axır üç saat erzinde keçirmişem.
- Üç saat! Qeribedir! Arvadın gözeldir, cavandır, seni sevir, sene sadiqdir.
- Şah sağ olsun, men de ele bilirdim. Ancaq dörd saat bundan qabaq arvadım şeher kenarına gezintiye çıxmışdı. Orda sizin babanızın - güzgünü qadağan eden padşahın qesrinin xerabeleri var. Arvadım bu xerabelere baxmağa getmişdi. O xarabalıqlardan ne ise balaca bir şüşe qırığı tapıb ketirib eve. Men indi bildim ki, bu tilsimli şüşe imiş. Arvadım dönüb olub ayrı adam.
- Nece ayrı adam?
- Beli. İş orasındadır ki, menim bir baldızım vardı, arvadımın ekiz bacısı. Neçe il bundan qabaq öldü - vezir telesik elave etdi - o vaxt hele ölmemek haqqında qanun çıxmamışdı.
Padşah:
- Yaxşı, sonra - dedi.
- Arvadım hemin şüşeden getirib her deqiqe bu şüşeye baxır, öz-özüne gülür, danışır: eziz bacım, gözümün ağı-qarası - deyir, axır ki, seni gördüm. Ele bil mene dünyanı bağışladın. Bu sehirli şüşeden görürem ki, sağ-salamatsan, maşallah, gülürsen, danışırsan.
Padşah:
- Yox eşi, - dedi.
- Beli, şah sağ olsun. Evvelce men ele bildim başına hava kelib. Amma sonra şüşeni kgzledib hamama getdi, men de elüstü şüşeni götürüb baxdım. Baxdım ne gördüm!
- Ne gördün? - deye padşah maraqla soruşdu.
- Şah sağ olsun, bu doğrudan da sehirli şüşe imiş. Amma arvadım meni aldadıbmış. Ömrümüzde birinci defe idi mene yalan satırdı. Şüşede bacısı-zad yox imiş. Bacısıynan-zadnan danışmırmış. Şüşeye baxıb men cavan ve gözel bir oğlanı - xoşbext reqibi gördüm. Qan vurdu başıma, o saat kördüm ki, o da
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç