eşitmemişdi. Başqaları acıqcan qulaq asırdılar: eceb oldu bizim maymaq padşaha, yaxşı eledi arvad, onu qoyub qaçdı. Bezileri de ürek ağrısıyla dinleyirdiler: axı nece oldu ki, bizim müdrik padşahımız bu cür arvadı elden verdi, bu cür melahetli xorultunu himn elemek ağlına gelmedi.
Amma yad radionu hamıdan gizlice padşah özü de tuturdu. Müeyyen saatlarda padşah kirimişçe aradan çıxırdı. Tranzistorunu götürüb sarayın melum yerine girirdi. O, radionu qurur, illerle dinlediyi ve ebedi itirdiyi xorultunu sanki yeniden eşidir ve uzaq genclik günlerinin xatirelerine dalırdı. Keçib gedenleri bir-bir yadına salırdı - arvadıyla reqs meydançasında ilk tanışlığını, ulduzlu may gecesinde onu tramvaya ötürmesi, sevgilisinin saçlarının ve ağacların o axşamkı qoxusu ve ilk öpüş-büllur sarayın qaranlıq dehlizindeki ilk öpüşleri... her şey, her şey bir-bir gelib dururdu padşahın gözleri qabağında. Padşahın gözleri yaşarırdı. Axı padşah yaman yuxaürek padşah idi.
Xorultu kesilir ve gece düşürdü. Qoca, yalqız padşahın yalqız yatağındakı yalqız uzun gecesi. Yataqda artıq arvadı yox idi, bireler, taxtabitiler de harasa qeyb olmuşdu. Amma onsuz da indi padşah yata bilmirdi. Bütün geceni gözünü de qırpmırdı. Yuxusuzluq belasına düçar olmuşdu. Qış düşende padşahın halı lap pis oldu. Uzun qış geceleri uzandıqca uzanırdı. Yuxusuz padşah gözlerini dama zilleyirdi - na-xışlı dam göyler qeder uzaq idi. Padşah çarpayısında uzanıb düşünürdü. Yaman düşünen padşah idi. O düşünürdü: ne olardı, heç olmasa birce saat yataydım, yuxumda da arvadım vefasızı göreydim. Ne gözel olardı, o vefasız gelerdi yuxuma, yanıma, bu sarayıma, ölkeme. Heç kes de bilmezdi, heç kesin de ağlına gelmezdi, heç ne de lazım olmazdı - ne danışıq, ne barışıq, ne söhbet, ne qeybet...
Amma birden padşahın ağlına keldi ki, yaxşı, axı sabiq arvadı başqa birisinin de yuxusuna kire biler. Padşah bir az da fikirleşdi ve lap deli oldu: birden doğrudan arvadı kiminse yuxusuna kirir, bax ele bu saat reiyyetlerinden biri onu
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç