anlaşır?
-Japonca? Aman tanrım. Na kadar ilginc.
-Evet, Akai dai. Fudziyama. Akira Kurasava. Xarakiri.
-Çok teşekkürler efendim, çok naziksiniz. Görüşürüz.
-Muhakkak görüşürüz, - dedim.
***
Boğazın sularından, Mermere denizinden xefif bir sis dalğa-dalğa yükselirdi. Soyuqdu. Qarşı terefin get-gede uzaqlaşan minareleri duman içinde bir xeyal, bir nağıl kimiydiler. İsti havalarda göyerteni dolduran sernişinler indi içerilerde idiler. Göyertede tek bir men idim. Bir an mene ele geldi ki, tek bir göyertede deyil günde neçe kere Avropadan Asiyaya, Asiyadan Avropaya üzen bu gemide de yalqıza. Avropada da yalqızam... Asiyada da yalqızam.
Get-gede yaxınlaşan dalğalarının üstünde cergeyle düzülmüş martı quşlarına baxıb düşünürdüm: Bizler quşları seyr etdiyimiz kimi, onlar da günde vapurlarla o taydan bu taya, bu taydan o taya keçen insanları seyr edib neler düşünürler göresen?
Mene ele gelirdi ki, gemi yubanır. Düz 6-da evde olmalıydım. Altının yarısı idi. Gemi iskeleye yanaşar-yanaşmaz sıçrayıb çıxdım, yüyürüb «dolmuşa» mindim. Altıya on qalmış evimizin yanında maşından endim. Pillekenleri telesik adlaya-adlaya altıya beş qalmış menzilimize girdim. Başardım, çatdım. Bilirdim ki, telefon zengi düz 6-da seslenecek.
Düz altıda, eqreb-eqreb üstünde olanda telefon zengi çalındı. Kimin telefon etdiyini bilirdim. Odur ki, desteyi qaldırıb:
-Merhaba, İldeniz bey - dedim.
-Merhaba... Keçen hafta sözleşmişdik ki, bu gün 6-da size telefon açım.
5 noyabr 1993. İstanbul.
P.S. noyabr ayının yeddisinde böyük şeher bomboş idi. Küçeler, caddeler, meydanlar, bulvarlar, parklar - bomboş, adamsız. Maşınlar, dolmuşlar, taksiler, minibuslar, avtobuslar, tramvaylar hereketsiz. Gemiler isgelelerine yapışıb durmuş.
Quşlar çaşıb qalmışdılar. Teeccüb içindeydiler. Neler oldu bu böyük şehere? İnsanlar nece oldu, birden-bire qeyb oldular. Trafik neden donub durdu. Yük maşınları, qatarlar neden yerinden terpenmirler.
Quşlar hardan bileydiler ki, bu gün
eserin sonunu anlamadim
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç