Onun yunanca tercümesi “sitayiş olunan şexs” demekdir ki, “Muhemmed ve Ehmed “ sözlerinin menasını verir.

Ancaq kilse o zaman ki, bu sözün derc edilmesinin onlara ziyan vuracağını görende “pir klitus” sözünün yerine “para klitus” sözünü ki, “teselli veren” menasını bildirir işletdiler. Bu aşkar tehrifle bu canlı senedi deyişdirirler. Ancaq bu deyişikliye baxmayaraq, böyük zühurun müjdesi verilmiş olur.

“Muhemmed” kelmesinin menası daha çox “hemd olunmuş” demekdir. Bu sözün kökünde hemd sözü dayanır ki, menası hörmet etmek ve sitayiş etmek demekdir. Qeribe bir tesadüf neticesinde başqa bir ad olan “Ehmed” adının da kökünde hemd sözü dayanır. Daha çox ehtimal verilir ki, Erebistan xristianları Ehmed kelmesini “Fari qelit” sözünün yerine işletmişdiler. Ehmed - yeni, daha çox sitayiş olunan demekdir. Bu söz “pir klitus” sözünün tercümesidir. Bir çox müselmanlar defelerle xeberdarlıq etmişdiler ki, bu sözün menasındakı meqsed İslam Peyğemberinin (s) zühurunun müjdesini vermek olub. Qurani-Kerimin “Seff” suresinde de bu mövzuya işare olunmuşdur.

Sözün qısası “fari qelit” sözünün menası Ruhul-qudus, yeni teselli veren yox, “Ehmed” demekdir.

Meger Peyğemberin (s) adı Ehmeddir?

Burada ortaya çıxan mühüm sual odur ki, Peyğemberin en mehşur adı Muhemmeddir (s). Halbuki “Seff” suresinin 6-cı ayesinde deyilir: “Ve o zaman ki, Meryem oğlu İsa dedi: “Ey Beni-İsrail! Heqiqeten, men Allahın size gönderdiyi Peyğemberem, özümden qabaqkı Tövratı tesdiq edenem ve menden sonra “Ehmed” adlı bir Peyğemberin gelmesini de size müjde verenem”. O Peyğember ise onlara açıq-aydın deliller getirdikde dediler: “Bu açıq-aydın bir sehrdir”. Bu iki ad nece bir-biri ile uyğun gelir?

Tarixde oxuyuruq ki, Peyğemberin (s) uşaqlıqda iki adı olubdur. Hetta insanlar onu iki adı ile çağırardılar. Biri Muhemmed ve o birisi Ehmed. Birinci adı babası Ebdulmüttelib ona qoymuşdu. İkinci adı ise anası Amine qoymuşdu. Peyğemberi bu adla daha çox çağıran insan emisi Ebu Talib olmuşdur. Ondan

<< 1 [2] 3 >>