xutab edir: “De:”Sizden istediyim (risaletin) ecri (yaxın adamlarına mehebbet) de sizin üçündür. Menim ecrim ancaq Allaha aiddir ve O her bir şeye şahiddir”. (“Sebe”, 47).

Bu üç aye üç müxtelif surelerde yerleşir. “Nüdbe” duasında bu ayeler bir-birinin ardınca gelir. Bu şekilde xüsusi menanı beyan edir.

Bu ayelere esasen ve Qurana istinad ederek aydın olur ki, Allaha doğru geden yolu tapmaq isteyen kesin yolu - Peyğember (s) ailesi ve yaxınlarına dostluq etmekden keçir. Ona göre de Peyğemberin (s) teleb etdiyi ecr ve muzd bizim özümüz üçün xeyir ve menfeetlidir. Bu Peyğember (s) üçün ecr deyildir, çünki Peyğemberin (s) ecri Allah yanındadır.

Bele bir neticeye gelmek olar ki, Peyğember (s) ailesine dostluq ve mehebbet göstermek - Allaha geden yoldur. Ancaq Allaha geden yolu keçmek lazımdır. İnsan gerek bu yolu emel ve reftarı ile keçsin. Eqidesinde de ona tabe olmalıdır. Ona göre de mehebbet ve dostluq Allaha geden yoldur ki, ona tabe olmaq ve nümune qerar vermek kimi netice çıxartmaq olar.

Ehli-Beyte (e) eşq ve mehebbet deyerlidir, ancaq bu menada deyildir ki, bu eşq bizim bütün eqidemizin, tekliflerimizin, vacibatlarımızın canişini olsun. Eksine, bu eşq bütün bu amillerin mesderi olmalıdır.

Bizim etiqadımıza göre iki növ tabeçilik vardır: Bezi yerde insan rehberdir, emr edir. Meqamı böyük olduğu üçün ona tabe olmaq lazımdır. Bu növ tabeçilik hemişe bir növ teşrifatla bir yerde olur. Meselen, layiq dövletlerin verdiyi qanunlar kimi. Onu heyata keçirtmek üçün polis, mehkeme sisteminden ve sairden istifade edirler. Elbette İslam dini bu növ tabeliyi görmemezliye vura bilmez. Ancaq bezen tabelik daxili eşq ve elaqe ile olur. Ona göre de dostluq kimi yozulur.

Ehli-tesennünün ekseriyyeti Ehli-Beyte (e) sevgi besleyirler. Ancaq bu mehebbet sevgi üzerinde olur. İmamlara (e) nümune ve ülgü kimi baxmırlar. Bezen bu nigarançılıq bize de keçir ki, belke biz Ehli-Beyt (e) davamçıları da bu cür olmuşuq? Ehli-Beyte (e) eşq besleyirik, ancaq onlara tabe

<< 1 2 [3] 4 >>