“Allah yolunda öldürülmüşlere (şehid olanlara) “ölüler” demeyin; eksine onlar diridirler. Lakin siz bunu derk etmirsiniz”. (“Beqere” suresi 154).

Şehidlerin meqamlarının ehemiyyeti haqda çox danışılmışdır. Her bir millet öz şehidlerine xüsusi ehtiram gösterir. Ancaq Allahın şehidlere gösterdiyi ehtiram evezsizdir. Hedislerimizden görürük ki, Allah şehidlerin meqamını nece uca tutmuşdur ve onların behiştde xüsusi yerleri vardır. Bu telimlerin neticesinde medeniyyet baxımından geride qalmış bir xalqın igidleri böyük impareatorlara diz çökdürmüşdüler.

İmam Eli ibni Musa Er-Rza (e) Emirel-möminin (e) haqqında bele neql edir: “O zaman ki, Hezret (e) insanlara xütbe söyleyir ve onları ciahada teşviq edirdi, bir cavan ayağa qalxaraq, ona deyir: “Ey Emirel-möminin! Allah yolunda vuruşan döyüşçülerin fezileti haqda danışın”. İmam (e) cavabında buyurur: “Men atla Peyğemberin (s) arxasında gedirdim. Zatel-selasil döyüşünden qayıdırdıq. Senin mene verdiyin bu sualı men Peyğembere (s) verdim. Peyğember (s) buyurdu: “O zaman ki, döyüşçüler döyüş meydanında vuruşmağı qerara alırlar, Allah onları cehennem aletşinden azad etmeyi qerara alır. O zaman ki, silahlanırlar ve döyüş meydanına hazırlaşırlar, melekler onlarla fexr edir. O zaman ki, heyat yoldaşları, övladları ve qohumları onunla xudafizleşirler, günahlarından azad olurlar. Bu zaman bir günün savabı yerine onlara min zahidin savabı qeder savab yazılır. Düşmenlerle üzbeüz olanda onlara yazılan savabın miqdarını yer ehli derk ede bilmez. Döyüşmek üçün meydana addım atdıqlarında nizelerle, oxlarla döyüşdükde ve tekbetek döyüşde melekler qanadları ile onları ehate eder. Bu zaman seslenerler: “Behişt qılıncların sayesindedir”. Şehid bedenine deyen qılınc yarasının ağrısı yay günlerinde içdiyi soyuq sudan da yüngül olar. O zaman ki, şehid atından yıxılmaq isteyer, torpağa çatmamış behişt hurileri onu qarşılaşamağa teleserler. Allahın ona bexş etdiyi nemetleri ona şerh ederler. O zaman ki, şehid torpağa düşer, torpaq deyer:

[1] 2 >>