mübarizede olurlar. Qalib gelmek asan mesele olmasa da, nefsle mübarize en böyük cihad hesab olunur. Hedislerden birinde buyrulur ki, Peyğember (s.e.a.s.) döyüşlerden birinden qayıdan eshabına bele dedi: “Ehsen size, kiçik cihadın öhdesinden gelmekde müveffeq oldunuz. Daha böyük cihadda da qalib olmanızı isteyirem.” Soruşuldu ki, “Ey Allahın Resulu, bundan da böyük hansı cihad olsun ki?!” Peyğember (s.e.a.s.) buyurdu: “Öz nefsinize qarşı edeceyiniz cihad!” Demek ki, insanın öz nefsi ile mübarizede qalib çıxması onun hem de Axiretini her an xatırlamasıdır, çünki cihadın bu növü de Allaha xatirdir ve müselman üçün vacibdir. İnsanın özünü deyerlendire bilmesi meselesi birbaşa onun nefsi ile ünsiyyetinden ireli gelir. Müselmanlar arasında bezileri bu meselede etinasız olduqlarından İslamın namaz, oruc ve s. kimi vacib rüknlerine emel etseler de, nefsle mübarizede süstlük gösterirler, heyata keçirdikleri her növ ibadetin şirinliyini, feziletini aradan aparırlar. Unutmaq olmaz ki, Allahın insana bexş etdiyi nemetler müqabilinde Ona edilen ibadet ve itaete Onun heç ehtiyacı da yoxdur. Allah-Teala ile ünsiyyetde, Onun dediklerine emel etmekde ve nefsin idare edilmesinde her növ ziyan da insan üçündür, xeyir de insan üçündür.
Cemiyyetde tez-tez bele bir fikirle rastlaşmaq olar: “Namaz qılmıram, onsuz da o qeder günahım var ki, Allah meni bağışlamaz!” Eslinde yazının esas mövzusu mehz ele bu fikirdir. Yazını oxuyan oxucu ele düşünmesin ki, söhbet namazdan gedir. Beli, namaz da vacibdir, amma namaz bu yazının mövzusu deyil, buradan esas meqsed insanların Allah-Teala baresinde yanlış düşünceleridir. Mehz bu sebebden de, bir çoxları namazdan da yayınır, nefsini idare etmekden de vaz keçir (halbuki, istese asanlıqa her şeyi yoluna qoya biler!). Amma eger o insan Allah rehmetinin genişliyinden xeberdar olsa, ele demez. Qurani-Kerimde Allahın rehmli ve rehman olduğu ele ilk sureden ve ilk ayeden de bellidir: “Merhemetli, rehmli Allahın adı ile!” (El-Fatihe, 1). Davamlı olaraq da

<< 1 [2] 3 4 >>