Nikah en çox derk olunan ve ya derk olunmayan bioloji isteye esasen, nesil artırmaq instinkti neticesinde baş verir. Uşaqlara sevgi, qayğıkeşlik hissleri insanı bütün ömür boyu müşayiet edir. Artıq özlerinin hetta ata, ana olan uşaqlarına qarşı valideyni mehebbeti heç kimi teeccüblendirmir. Ailede uşaqların olmaması, tebiet terefinden qoyulmuş qanunun heyata keçirilmemesi hissleri daima esebleri pozan bir amile çevrilir.


Şübhesiz ki, bütün uşaqsız aileler uşaqlı ailelere nisbeten daha az xoşbextdirler ve nikahda uyğunluq onlarda nisbeten azdır. Uşaqlara mehebbet, onlara qayğı (bütün başqa instinktler kimi) bezilerinde çox güclü, bezilerinde zeif olur. Çox nadir hallarda elelerine rast gelmek olar ki, onlarda bu instinkt, ümumiyyetle, olmasın. Lakin ailede uşaqların mütleq olması ekseriyyet terefinden norma hesab olunur.

Ailenin ve ayn-ayn şexslerin heyatında uşaqların bir neçe funksiyası var. Birincisi, uşaqlar ona göre lazımdır ki, aile möhkem, şen ve mükemmel olsun. Başqa sözle, uşaqlar aile heyatına ahengdarlıq verirler. İkincisi, uşaqlar valideynlerin terbiyeçi kimi atalıq ve analıq imkanlarının meydana çıxmasına sebeb olurlar. Uşaqlar ele bir obyektdirler ki, valideynler özlerinin on yaxşı xüsusiyyetlerini onlarda davam etdire bilirler. Üçüncüsü, uşaqlı ailede valideynler qocalıq dövründe tek-tenha qalmaqdan qorxmurlar. Nehayet, bir neçe uşağı olan ailelerde neslin düzgün terbiyesi daha yaxşı heyata keçirilir. Bu dörd müsbet cehetle yanaşı, iki menfi ceheti de göstermek lazımdır. Uşaqlar valideynlerini aile qayğılan ile yükleyib, onları şexsi, ictimai ve medeni heyatdan, dostlardan, tanışlardan ve s. tam ve ya müeyyen derecede ayırır; ailede uşaqların olması ve bununla elaqedar meişetde maddi çetinliklerin yaranması da ailede münasibetlerin gerginleşmesine sebeb ola biler.

Neslin davam etdirilmesi instinkti (buraya yalnız cinsi elaqe ehtiyacı deyil, eyni zamanda uşaq böyüdüb terbiyelendirmek de aiddir) her bir şexsde vardır. Öz uşağına mehebbet ve

[1] 2 3 4 >>