onları müdafie edesen, — dedikde, onların heç biri öz kiçik yaşlı uşaqlarına cinsi terbiye verdiklerini, yeqin ki, derk etmirler. Amma bu, heqiqeten cinsi terbiyenin temelidir.

“Sen oğlansan”, “sen qızsan”. Uşaqlar ilk vaxtlar valideynlerine inandıqları ve bir de geydikleri paltarlara göre bu cür fikirleri qebul edirler. Bezen kiçik yaşlı qızlara oğlan paltarı geydirdikde onlar özlerini oğlan hesab etmeye başlayırlar.

Elbette, öz cinsini derk etmekde uşaqlara yalnız paltarın tesiri olmur. Müxtelif oyunlar, oyuncaqlar, verilen hediyyeler hansı cinse mensub olduqları haqqında melumatlar verir ve bu onların zehninde hekk olunur. Biz valideynler, terbiyeçiler, müellimler ve etrafdakı başqa böyük yaşlılar hemişe öz davranışımızla uşaqlara onların hansı cinse mensub olduğunu xatırladırıq.

Uşaq her addımda özünün kim olduğunu etrafdan, xüsusile valideynlerinden eşidir: “Heç utanmırsan, sen ki, qız deyilsen, yeke oğlansan, amma şıltaqlıq edirsen, ağlayırsan”, “Sevinc, Hebibeni incitme. Sen ki, oğlan deyilsen!”, “Aybeniz, bir bax, gör baban sene ne yaxşı hediyyeler getirib, gelincik, balaca xörek qabları, indi sen öz gelinciklerine xörek hazırlaya bilersen”, “Çingiz, atan sene tapança, Raufa da tüfeng alıb”. Uşaqlar tez-tez beden quruluşu haqqında valideynlerine suallar verirler (Kiçik qardaşını (bacısı), çimdirerken onun beden quruluşundakı xüsusiyyetleri özününkü ile müqayise eden qız (oğlan) bu haqda anasına sualla müraciet edir:

— Bes mende niye yoxdur (ve ya var)? Bir qayda olaraq valideynler bele suallara cavab vermeyi xoşalmırlar ve çox vaxt hetta kobud cavab da verirler:— Kes sesini, utanmaz, bir de eşitsem… Bu ise, tebiidir ki, uşaqda bu meseleye marağı daha da artırır! O, bu meseleni xelvetde öz yaşından , ile müzakire edib melumat toplamağa çalışır.

Bezen uşaqlar ictimai yerlerde, qonaqlıqlarda bele suallarla valideynlerine, böyük yaşlılara müraciet edib (xoşa gelmeyen veziyyetin yaranmasına sebeb olurlar.

Söhbet ve suallara cavab yolu ile

<< 1 [2] 3 4 5 >>