de ömürlerinin sonunadek hemin xeyalla yaşayır, onunla psixoloji rahatlıq tapırlar. İndi mövcud veziyyeti xeyanet adlandıraq? Qeliz sualdır. Çünki mürekkeb insan qelbini mühakime etmek çox çetindir.

Diger situasiyaya nezer salaq: evli kişi ve ya qadın ele birisile rastlaşır ki, heyat yoldaşı ile alınmayan harmoniyanı, ruhi dincliyi onda tapır, ancaq etrafın reyine, qohum qınağına, ictimai statusuna, uşaqlarına göre boşanmır (Azerbaycanda ise bura milli deyer ve sosial asılılıq amilini de aid etmek olar), evezinde ekser kişiler ve bezi qadınlar ikili heyat sürmekde davam edir (xüsusen de şerq ölkelerinde), kimisi ise tamamile sevgisinden imtina edib aileni seçir. Ve ya ola da biler ki, min cüre subyektiv amilden doğan qorxu, qeyri-müeyyenlik, eminsizlik hissi boşanmaya mane olsun.

Fatih Akının “Divara qarşı” dramında mövzu xeyanet olmasa da (film mühafizekar türk adet-enenesi, düşüncesi mengenesinde ezilen insanın azadlıq, özünü ifade meselelerini çözür), finalda qadın sevgilisinden erine göre yox, mehz körpesine göre imtina etmek mecburiyyetinde qalır. Men qadının imtinasını onun fedakarlığı kimi deyerlendirirem.

Dünyayla harmoniyaya can atan, özünün psixoloji labrinitinde çıxış yolu arayan obrazları kinoya getiren, insan qelbinin usta tedqiqiatçılarından biri İnqmar Berqmanın “Temas” filminde qadının qerarı yuxardakı dediyim - min cüre subyektiv amilden doğan qorxu, qeyri-müeyyenlik, eminsizlik hissine identik sayıla biler.

Normal ailesi olan qadın arxeoloqa vurulur (mütleq qeyd etmeliyem ki, aileli olduğu dövrde qadının arxeoloqa qeder kenar münasibeti olmur) ve anlayır ki, onun nizamlı aile heyatı eslinde özünü aldatmadır, o hemişe cansız, sevgisiz mühitde yaşayıb. Eşq ehvalatı qadının boz heyatında şimşek kimi çaxsa da, tamamile yeni, gözel hissler aşılasa da, qadın sonda evvelki heyatına, erine qayıdır. O, sevginin ona yeniden meyusluq getireceyinden, onun ne zamansa biteceyinden, yeni heyatın qeyri-müeyyen geleceyinden qorxur.

Berqman ise

<< 1 2 [3] 4 5 >>