film haqda deyir: “Hekayenin özeyinde menim üçün son derece intim olan süjet dayanır: sevgililerin gizli heyatı tedricen reallığa çevrilir, reallıq ise irreallağa”.
Bezen ani ehtirasa teslim olan, tesadüfi cinsi akt ve ya qısa müddetli eşq yaşayan kişi (ve ya qadın) tekraren öz evvelki sevgilisine (ve ya erine- arvadına) qayıdır. Qısa münasibetlerden sonrakı boşluq, ölmüş duyğular xeyanet eden şexsin - erinin ve ya arvadının onun üçün ne qeder ehemiyyetli, vacib olduğunu anladır.

Nümune kimi insan qelbinin diger tedqiqtaçısı dahi Antonioninin “Yadlaşma” trilogiyasıdan olan “Macera” filmine müraciet edek. Rejissor flminde - yer üzünde teyinatının ne olduğunu derk etmeye çalışan insanın tenhalığını, ferdlerin ekzistensional dünyalarını araşdırır.

Ona göre de mövzuya uyğun olaraq diqqeti finala yöneltmek isteyirem: qadın sevdiyi kişini fahişeyle yataqda tutur. Film qadın gözlerinde qeyri müeyyen ifade, elini terreddüle kişiye yaxınlaşdırdığı anda bitir. Tamaşaçı üçün ise qaranlıq qalır: qadın onu bağışladımı yoxsa…?
Antonioni diger filmlerde olduğu kimi “Macera”da da sonluğun yozumunu tamaşaçının öhdesine buraxır.

Finala en müxtelif yozumlar edile biler. Meselen, men belesini teklif edirem: qadın bu elaqeni kişinin ani ehtirası kimi qebul edir, gece baş veren intim aktdan sonra kişinin yeniden ona - sevdiyi qadına can atdığını, onu itireceyinden qorxduğunu görür, sevgilisinin üzündeki sonsuz ezab ifadesi ve xecalet hissine merhemetli, anlayışlı qadın tebieti bigane qala bilmir.

Göründüyü kimi, her iki ustad rejissor – Berqman ve Antonioni qehremanlarını heç bir halda qınaq obyektine çevirmir, filmlerde xeyanet bir motiv olaraq esas götürülmür. Esas mesele - insan tebietini, psixologiyasını analiz etmek, müxtelif veziyyetlerde davranışlarını, reakiyasını aydınlaşdırmaq, derk etmek, onun ne istediyini anlamaqdır.

Doğrudan da. Axı, insan tebieti hansısa riyazi, fiziki qanunlarla quraşdırılmış robot deyil ve o özü de bilmir ki, hansı meqamda hansı

<< 1 2 3 [4] 5 >>