uzattım, ilaçları aldım ve kapıya yönelerek “iyi günler” diledim.
Mutluluktan uçuyordum. Bacağımın ağrısını da unutmuştum. Hatta sivrisineklere kızmıyordum bile…
Eve geldikten bir hafta kadar sonra okulun müstahdemi birkaç mektup getirdi. İkisi ailemden geliyordu. Birisi ise ondandı. Ailemden gelenleri bırakıp onun mektubunu hemen açtım. Çok heyecanlıydım…
Mektubuna bir şiir örneğiyle başlamıştı. Yanıtımı hemen yazdım; bana daha yalın yazmasını da ekleyerek. Yanıtları artık daha yalındı. Şiir, dergi, kitap ve mektup örgüsüyle arkadaşlığımız sürüyordu. Bana görüşmeyi öneriyordu, ama ürküyordum. Belki de yetişme tarzımdan dolayı çekiniyordum. Oysa onu çok seviyordum...
Nihayet mektuplarımdan anlamış olacak ki, bir mektubunda bana evlenmeyi öneriyordu.
Şubat tatiline az kalmıştı. Yanıtımı ona Sakarya'dan yazacaktım. Ertesi gün bana gönderdiği bir şiir kitabı elime geçti. Yolculuğum boyunca o kitabı okuyup her saniye onu düşündüm.
Sakarya'ya döndüğümde annem ağır hastaydı. Bir yanda ailevi üzüntüler, bir yanda ailemin siyasal suçlardan yargılanmış bir Kürtle evlilik düşünmeme itirazı ve ona olan sevgim beni boğuyordu… Beni anlayacağını umarak yanıtımı olumsuz yazdım. Tatilin sonuna doğru annem biraz iyileşmişti.
Şenyurt'a döndüğümde onu reddedişimi gurur sorunu yapıp bana çok kızan bir mektubunu aldım. Mektubunda bulunduğu şehirden ay-nı akşam ayrılacağını yazıyordu. Yıkılmıştım… Gözyaşlarıma engel olamadım. Günlerce ondan haber bekledim. Öğrencilerime de doğru dürüst ders veremiyordum. Bir ay sonra gelen mektubunda havadan sudan şeylerle bütünleşen kısacık satırlarla asker olduğunu yazıyordu.
Hemen kâğıda kaleme sarıldım. Ona kendimi olmadığım biçimde göstererek hırsımı almak istedim; bana çok acı çektirmişti… Bir anlık hırsın ürünü olan o mektup, arkadaşlığımızı iyice kopardı…
Yaklaşık beş ay süren bu dostluk bitmişti. Bende kalan iki kitap, bir şiir ve fotoğrafı hâlâ kitaplığımda durur. Aradan ondan uzak, ama aynı tazelikte yıllar geçti. Her hafta sonu

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 17 >>