sulu irmaq axırdı. İrmağın qarşı terefinde ise doğan, belke de batan güneşin şefeqleri
altında Ölmezler Şeheri berq vururdu. Beli, bu hemin şeher idi. Başqa cür ola bilmezdi.
Men divarları, tağları, frontonları ve meydanları görürdüm. Şeher özüle benzeyen sal
daşdan ibaret yamacın üzerinde yükselirdi. Uzandığım oyuq kimi yüzlerle eyri-üyrü oyuq
dağın eteyine ve vadiye sepelenmişdi. Qumluqda o qeder de derin olmayan quyular göze
deyirdi. Etrafdakı oyuqlardan ve çalalardan derileri bozarmış, saqqalları pırtlaşıq çılpaq
adamlar çıxırdılar. Mene ele geldi ki, onları tanıyıram. Onlar Ereb körfezinin sahillerine
ve efiopların mağara tipli yaşayış meskenlerine basqınlar düzelden vehşi, qeddar troqlodit
tayfasından idiler. Gördüyüm adamların danışa bilmediklerini ve ilan eti yediklerini
eşitseydim, qetiyyen teeccüblenmezdim.
Susuzluq meni taqetden saldığından cesaretlenmişdim. Fikrimde hesabladım: irmağın
qumlu sahili texminen otuz futluq mesafede idi. Gözlerimi yumub ellerim arxada bağlı
halda yamac boyu üzü aşağı yuvarlanmağa başladım. İrmağa çatan kimi ezilib qana
bulaşmış dodaqlarımı bulanıq suya diredim. Vehşi heyvanlar suvatdan su içen kimi
içirdim. Yeniden huşumu itirib sayıqlamağa başlamamışdan evvel nedense yunan dilinde
„Ezerin suyundan içen varlı Zela sakinleri” sözlerini tekrarlayırdım.
İrmağın kenarında neçe gün neçe gece qaldığımdan xebersizem. Yamacdakı oyuğa
qayıtmağa taqetim çatmadığımdan miskin, lüt-üryan veziyyetde namelum sahilde uzanıb
başıma ne geleceyini gözleyirdim. Güneşin ve ayın heyatımla amansızcasına
oynadıqlarının ferqinde deyildim. Cahillikleri ucbatından uşaq kimi sadedil olan
troqloditler ise ne yaşamağıma, ne de ölmeyime kömek edirdiler. Ebes yere onlara meni
öldürüb canımı ezabdan qurtarmaq üçün yalvarırdım. Nehayet günlerin birinde qollarıma
vurulmuş qandalları qayanın sivri kenarına çırpıb qıra bildim. Ertesi gün ise men-bir
vaxtlar Roma legionunun herbi tribunu olan Mark Flamini Ruf ilk
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç