«Salam ana. Necesen? Her şey yaxşıdırmı? Ümid edirem ki, hamı salamatdır.Sizler üçün ele darıxmışam. En çox da senin üçün anam. Başıma sığal çekmeyinden, mene şirin- şirin „eziz balam“ demeyinden, melahetli sesinden, hetta meni danlamağında ötrü bele darıxmışam. Ana, babam necedir? Yene her axşam televizora baxmaq üstünde balaca qardaşımla dava edirler? Yeqin, indi de aranı sakitleşdirmekden ötrü babamın en sevimli qız nevesi, bacım onun en sevdiyi kitabı götürüb onun üçün berkden oxuyur.

Atam bes? Eminem ki, her zaman olduğu kimi ellerini yumadan süfrede oturur. Sen de elini yuyub gelinceye qeder ona yemek vermirsen. Balacanın dersleri necedir? Qiymetlerini düzelde bilibmi? Ona balaca dediyimi bilse yene hirslenecek. En acığı gelen şeydir. „Men artıq böyümüşem, yeke oğlanam“deyecek. Havalar soyuyub, yeqin, hemişeki kimi heyete çıxmırsınız. Babam da ki heç. O, yay- qış bilmeden her axşam çayını eyvanda içecek, bacım da onun yanında. O ikisi hemişe, her yerde birlikde olurlar. Ana bu gün axşama ne bişirmisen. Bilirsen de, soğanın az eleyeceksen, men soğan sevmirem. Bilirem en acığın gelen şeydir, hemişe onun üstünde deyinirsen „Qoymazlar ki, yemeyi bir defe de olduğu kimi bişirim.Biri soğanı sevmir, biri istiotu sevmir, biri duzlu isteyir, sizin sayenizde yeni yemek növleri meydana çıxır.“ Meni soruşsan, yaxşıyam. Narahat olma, eynimi isti geyinirem, gece de üstümü berk-berk örtürem. Bir az qrip olmuşam, amma ciddi bir şey deyil.

Hamınız üçün çox darıxmışam. Her gece yuxumda sizleri görürem. Sabah axşam da süfrede bir boşqab artıq qoyarsan, menim üçün. Yene gelecem. Helelik.»

Birden zalın işığı yandı. «Qızım, sen burda neynirsen yene?» deye, kimsesiz uşaqlar evinin müdiri masa arxasında eyleşen, elinde bir zerf olan qızdan soruşdu. «Heç ele-bele» deyib zaldan qaçaraq çıxan qizin dalınca baxan müdire xanım:«Yazıq balam. Yene öz xeyallarında qurduğu ailesine gönderilecek, bir ünvanı bele olmayan mektub yazır.»deye öz özüne dedi.