He, yaxşı yadıma düşdü, - hekayetçi yene sözüne davam eledi. - Siz Luvinada heç vaxt aydın sema göre bilmezsiniz. Luvinada sema sanki bozarıb, eheng tozundan perdeye bürünüb. Bu toz heç vaxt çekilib getmir. Dağların yamacları ise lüm-lütdür: ne bir ağaca, ne bir yaşıl ota rast gele bilmezsiz. Bir sözle, adamın gözlerinin baxıb dincelmesi üçün heç ne yoxdur. Ele bil etrafdakı her şeyin canına kül, eheng tozu hopub. Siz özünüz bunu öz gözlerinizle göreceksiniz: qup-quru, ölü dağlar ve onların arasında başı göye direnen Luvina. Luvinanın yamacına sepelenen ve uzaqdan ağ xal kimi görünen komalar ölü adamın alnındakı ağ gül çelengini xatırladır.
Uşaqların hay-küyü lap yaxından eşidilmeye başladı ve bir az keçmemiş onlar meyxanaya doluşdular. Hekayetçi ayağa qalxıb qapıya yaxınlaşdı.
- Basın burdan bayıra! - uşaqların üstüne qışqırdı. - Qoyun camaat sakit oturub söhbet elesin! Oynuyun, amma hay-küysüz.
O, yeniden stola teref gelib yerinde oturdu ve yarımçıq qalmış söhbetine davam eledi: - Demeli bele, dediyim kimi, Luvinada yağışın yağmağı helem-helem baş veren hadise deyil. İlin ten ortasında yağış Luvinanı ter-temiz çimizdirir, qayaları oyur, bütün daş-keseyin toz torpağını yuyub aparır. Yağışdan sonra hara baxsan ancaq daş-kesek görersen. Amma bu vaxtlar buludlara baxmaq adama xüsusi lezzet eleyir. Görürsen ki, iki ağır, köpmüş bulud o dağdan bu dağa sürüne-sürüne axırda bir-biriyle toqquşur, zerbden heresi bir terefe atılır ve bu vaxt ele bil qayaların ülgüc zirvelerine deyib yırtılıblarmış kimi partlayırlar. Bu partlayışın sesi alemi başına götürür. Bu cür texminen on-on iki gün davam eleyir. Sonra gelen il bu vaxtlaracan yağışın ayağı buralardan kesilir. Bir de görürsen bir neçe il Luvinaya yağış yağmır.
…Bele-bele işler, Luvinaya yağış gec-gec yağır. Hetta qıraq adama ele gelir ki, buralara ömür-billah yağış yağmayıb. Buranın torpağı da yaşlı adamın derisi kimi quruyub, yeyilib, qırışıb. Yağışdan sonra torpağın üstü «yağış tikanları» ile örtülür.
»Oxu zalına keç