ki, bu Britaniya pasportunda saxtalıq var. Mister Kelada İngiltereden tamamile uzaqda, mavi sema altında başqa bir ölkede doğulub.
- Ne içeceksiniz? - o soruşdu.
Ona şübhe ile baxdım. Çünki gemide bütün spirtli içkiler qadağan olunmuşdu.
Sözün düzü, men heç susayanda da bilmirem ki, neyi xoşlayıram – zencefil pivesini yoxsa limon şiresini. Amma indi Mister Kelada şerqlilere mexsus parıltılı bir tebessümle mene baxır ve cavab gözleyirdi.
- Viski, sodalı su, spirtsiz Martini? Birini deye bilersen.
O, yan ciblerinin birinden kiçik bir şüşe çıxardıb stola qoydu. Men Martini istedim, o, ofisiantı çağırıb iki qedeh ve bir stekan da buz sifariş etdi.
- Çox yaxşı içkidir, - dedim.
- He, ondan burada boldur. Istediyin qeder ala bilersen.
Mister Kelada esl heyvere idi. O gah Nyu-Yorkdan, gah da San-Frasiskodan danışırdı. O oyunları, şekilleri ve siyaseti müzakire edirdi. Amma her şeye reğmen, öz işinin öhdesinden asanlıqla gelirdi. Men lovğalanmağı xoşlamıram, amma bu yaraşıqlı, gelme adam adımın qabağındakı “mister” sözünü götürüb meni ele-belece çağıranda qezeb hisslerimi cilovlaya bilmirdim. Mister Kelada bunun sebebini açaraq “sadece olaraq formallıqdan qaçdığını” deyirdi. Men Mister Keladanı heç sevmirdim.
O çox ünsiyyetcil adam idi. Üç gün erzinde gemide hamını tanımışdı. O her şeyle meşğul olurdu. Gücünü sınayırdı, alış-verişe rehberlik edirdi. Gah qolf oyunlarında uduş üçün pul toplayır, gah da konsertler, bal-maskaradlar teşkil edirdi. O hemişe ve her yerde olurdu. Gemide en çox nifret edilen edilen adam o idi. Biz onu şax üzüne Mister Çoxbilmiş çağırırdıq. O ise bunu kompliment kimi qebul edirdi. O mübahiseni seven adam idi. Onunla razılaşmayanda, bunu şöhretine tehqir hesab edirdi, çünki o her şeyi hamıdan çox bilirdi. Onunla razılaşmayana qeder mövzu menasız olsa bele, o söhbeti bitirmezdi. Heç ağlına da getirmirdi ki, o da sehv ede biler. Yeqin o genc olduğundan bele fikirleşirdi.
Biz tezece tanış olduğumuz hekimle eyni stol
»Oxu zalına keç