Gi de Mopassanın hekayesini teqdim edir.
Qebirbazlar
Beş dost tezece nahar edib qurtarmışdı. Onların beşi de yüksek cemiyyete mensub, varlı adamlardı; üçü evlenmişdi, ikisi ise hele subay idi. Dostlar her ay görüşür, genclik illerini yadlarına salırdılar. Nahardan sonra söhbet edirdiler. Onlar evvelki kimi semimi idiler, birlikde vaxtları xoş keçirdi, bır yere toplaşdıqları axşamları ömürlerinin en yaxşı çağı hesab edirdiler. Her şeyden danışırdılar, parislileri maraqlandıran, eylendiren her şeyden.
Bütün başqa salonların ekseriyyetinde olduğu kimi onlar da seher qezetlerindeki yazılardan başlayıb söhbeti uzadırdılar.
Onların arasında en mezelisi Jozef dö Bardon idi. O, subaydı. Sözün esil menasında Parisli idi, maceranı sevirdi. Jozefe exlaqsız, pozğun demek olmazdı, özü ele-bele heveskar idi, şenliyi sevirdi, hele cavandı, qırx yaşı ancaq olardı.
O, esil cemiyyet adamı idi, xeyirxahlıqda tayı-beraberi olmazdı, dahi olmasa da ağıllı idi, çox derin biliyi olmasa da, her saheden melumatı vardı, arif adam olmasa da çox şeyi duyurdu. O gördüyü, eşitdiyi, şahidi olduğu hadiseleri, öz maceralarını mezeli, bezen de felsefi roman dili ile danışırdı, bütün şeherde ağıllı bir adam kimi şöhret qazanmışdı.
Bütün meclislerde masabeyi o idi. Her defe yeni bir ehvalat danışmalıydı, buna hamı öyreşmişdi. Etrafındakıların xahişini gözlemeden özü danışmağa başlayırdı. Harda olsa da, özünü öz evindeki kimi hiss edirdi. Masaya dirseklenir, rahat-rahat papiros çekirdi. Boşqabının yanında yarımçıq şampan bakalı olurdu, papiros ve etirli kofe meclislerınde özünü serbest aparırdı. Bezi adamlar öz evlerinde, dındar mebedde, balıq suda özünü serbest aparır, o ise her yerde serbest idi.
Jozef tüstü qullablarına ara verib dedı:
- Bir az evvel başıma qeribe bir macera gelib.
Az qala hamı bir sesle dedi:
- Danışın.
- Memnuniyyetle. Bilirsiniz ki, men Parisde çox gezirem, bezek-düzek heveskarları vitrinleri gezen kimi men de bütün günü tamaşalara, adamlara, yoldan
»Oxu zalına keç