olan Edip haqda revayet, heç olmasa yaxşı romanlar, yaxşı ehvalatlar yaratmağa imkan verdi”.
“Heç bir menalanma (heç bir zövq alma) mümkün deyil – men buna kütlevi medeniyyetin çerçiveleri içerisinde emin oldum (kütlevi medeniyyet anlayışını, kütle medeniyyetinden odla su kimi ayırmaq lazımdır), çünki bu medeniyyet xırda burjuaziya nümunelerinden qurulub. Bizim zidiyyetli tarixi veziyyet ele bir mövqeye gelib çatıb ki, menalanma (zövq alma) öz esas formasını qoruya bilmir, birmenalı olaraq tamamile sert alternativin hakimiyyeti altındadır. O ya mandarinat (Ancaq elit tebeqenin istifade etidiyi dil(Çinde)- N.H) praktikasına aid edilmeli (bu da öz növbesinde burjua medeniyyetinin tükenmesinin neticesidir), ya da hansısa utopik ideyalarla (Bu medeniyyetin geleceyini teyin eden, hansısa radikal fikir axınından yaranmış, indiye qeder melum olmamış, qabaqcadan sezilmemiş inqilabi ideyalardır) izah edilmelidir”.
“Danışmaq ve yaxud ele fikir söylemek özü, heç de kommunikativ münasibete girmek anlamına gelmir. Bu daha çox dinleyicini özüne tabe etmek demekdir, dil özü bütövlükde hamının emel etmeli olduğu mecburiyyet formasıdır”.
“Hezzle daimi münasibetde qala bilen heç bir obyekt mövcud deyil (Lakanın Markiz de Sad haqqında dediyi fikirden sitat). Diger terefden ise yazıçı üçün bele bir obyekt mövcuddur: bu yazı fealiyyeti deyil, yazı sisteminin özü, doğma ana dilidir. Yazıçı – öz anasının (ana-doğma dilin simvoludur) bedeni ile oynayan adamdır (Pleynin – fransız şairleri Loteramon ve Matiss haqqında eserinden), o bu yolla hemin bedeni ucaldır, bezeyir ve yaxud eksine onu hisselere bölür, ona tamlıq veren, beden halında bir araya toplayan deyerleri darmadağın edir. Şexsen men dilin deformasiyasından hezz alacağım hedde qeder getmeye hazıram, bununla hiddetlenmiş ictimai reyin feryadlarını eşitmek isterdim, çünki ictimai rey hemişe “mahiyyetin deformasiya”sına qarşı çıxış edir.
“Dil her cür dil fealiyyetinin yerine yetiricisi kimi, ne reaksiyaverme ne de
»Oxu zalına keç