başladım:
- Hiss eleyirsen?
O yuxulu-yuxulu soruşdu:
- Neyi?
- İyi, - dedim, - meyitler küçelerde üzürler.
Bu fikir meni dehşete getirdi, lakin Martin arxasını mene çevirerek xırıltılı ve laqeyd sesle:
- Sen allah, qoy yataq, - dedi. - Deyesen seni qara basır.
- Cüme axşamı üfunet çekilib getdi, onunla birlikde mesafe duyğusu da itdi. Cüme axşamı yox idi, onun yerine ne ise cismen duyulan, helmeşik, qeyri-müeyyen bir şey vardı ki, gerek onu elleriyle aralayıb cüme gününe gireydin. Qadınlar ve kişiler arasındakı ferq de itib yoxa çıxdı. Atam, analığım, fehleler şişib-şişib tuluğa dönmüşdüler, özü de ele bil yerimirdiler, bataqlıqda yırğalanırdılar.
Atam dedi:
- Men qayıdanacan yerinden terpenme, gelib her şeyi danışaram.
O, yanımda durub danışsa da, sesi ele bil çox uzaqlardan gelirdi, sesin özünde de aydınlıq yox idi, sanki bu sesi qulağınla deyil, toxunub deymekle qavrayırdın, çünki bütün duyğular yoxa çıxmışdı, yalnız toxunduğuna inana bilerdin.
Lakin atam qayıtmadı, o vaxtın içinde itib yoxa çıxdı. Gece düşdükde analığımı çağırıb xahiş eledim ki, meni yataq otağına aparsın. Geceni yaxşı yatdım. Ertesi gün her şey olduğu kimi qalmışdı; rengsiz, qoxusuz, heraretsiz. Yuxudan oyanan kimi qalxıb çarpayıda oturdum ve yerimdece donub qaldım: ele bil ne ise mene şüurumun hansısa bir hissesinde hele oyanmadığını deyirdi. Qefilden men yağışın elinden baş götürüb qaçan qatarın uzun ve kederli fitini eşitdim. Düşündüm ki, yeqin hardasa yağış kesib. Arxamda kimse fikrimi oxuyurmuş kimi.
- Hardasa… - dedi.
Diksindim: “Kimdi bu?”
Dönüb arxaya baxanda analığımı gördüm. O, sümükleri çıxmış eli ile divarın o tayını gösterirdi.
- Eşitdin? - deye soruşdum.
O cavab verdi ki, beli, eşidib, görünür hardasa yağış kesib, demiryol xettini temir edibler. Sonra seher yemeyi olan padnosu mene uzatdı. Yemekden sarımsaq ve inek yağının iyi gelirdi. Şorba idi. Özümü itirerek soruşdum ki, saat neçedi. Analığım sakit, yorğun bir sesle:
- Üçün
»Oxu zalına keç