istiqameti deyişmiş, artıq salxım söyüd akasiyaya doğru eyilir.
Uşaqlar axşam düşenden bir az sonra zeng sesiyle kameralara çekilir. Mir Seyid geler, deye gözleyirem, amma o gece gelmir. “O da alışdı”, deye gülümseyirem. Şenbe seheri erkenden qalxıram. Pansionatın bağçası her zamankınden daha izdihamlıdı. Her on deqiqeden bir pansionatın bağçasının qapısında bir kend taksisi dayanır. Taksiden enenler bağçada yüzlerle uşağın içinde öz uşaqlarını axtarır, taksiden enenleri tanıyan uşaqlar ise sevincle qapıya doğru qaçırlar. Her qadının, her adamın etrafında onlarla uşaq var… “Dağların qarı eriyib, yollar açılıb,” deye öz-özüme düşünürem.
Pansionatın yaxınlığında qalan müellimlerin uşaqları da bağçadadı. Nazan xanımın oğlu Tunç velosiped sürür, sekkiz-on uşaq da velosipedin arxasınca qaçır. Gözlerim Mir Seyidi axtarır. Ordadı, ziyaretçisinin gelmeyeceyini bilir. Divarın dibine çökmüş, elini yanağına söykemiş, gözünü qırpmadan velosipedi izleyir.
Pansionatdakı uşaqlardan bir hissesine icaze verirem, azadlığa buraxılan mehkum sevinci ile anaları, atalarıyla beraber uzaqlaşırlar. Qalan uşaqlar bağçada gezişirler. Tunç velosipedini atıb uşaqlarla oynamağa başlayır. Mir Seyid oturduğu yerden qalxıb velosipede doğru gelir, yanında çömbelib oturur. Velosipede toxunur, sükanından yapışır, eliyle perini çevirir, pedalını herledir, ezizleyir, oxşayır velosipedi. Birden menzilinin penceresinde görünen Nazan xanımın sesi yükselir: “Eeey! Seyderem, ordan çekil! Velosipedi burax! Tuuunç, Tuuunç! Velosipedini de götür, tez eve gel, tez! Seni bir de o uşaqların arasında görmeyim!”
Mir Seyid bayaq oturduğu yere gedir, Tunç anasına çiyin çekir, müqavimet gösterir, getmek istemir, amma anasının tehdid dolu sözlerine çox döze bilmir. Velosipedine minib menzillerine sürür. Mir Seyid divarın dibinde oturub Tunçun arxasınca uzun-uzadı baxır. Şenbe günü növbetçi olan müellimler gelirler. Uşaqları sıraya düzüb sayıram, icaze kağızlarını da… Hamısı burdadı, uşaqları tehvil
»Oxu zalına keç