dönüb arxama baxıram. Kimse yoxdu. Qorxum dağılır, düşüncem deyişir ve daha diri, daha sert addımlarla irelleyirem. O an sanki hebsxanadayam, bir hebsxana gözetçisiyem…

Bu mekteb, bu pansionat, bu çılpaq, soyuq divarlar ve üzünü turşutmuş hebsxana gözetçileri… Kim bilir, belke de bura yarı azad bir ceza evidi, uşaqlar da mehkumlardı. Seher erkenden qulaqlarda mişar kimi işleyen bir zeng sesiyle qaçan yuxular ve bir zeng sesiyle başlayan hebs heyatı…

Zeng sesi… Yataqlardan qalxın! Qaç! Elini-üzünü yu, eyin-başını geyin, beş-beş düzlen, yemek salonuna keç! Çürük zeytun, köhne pendir, metal stekanda soyumuş çay ve ireliki günden qalma quru çörekler… Sonra daha bir zeng sesi… Kitabını, defterini götür, beş-beş düzlen! İki ildir tamamlanmayan asma körpünün döşeli eyri, çürük taxtalarına qorxuyla baxa-baxa keç ve sıranı pozmadan beş yüz metr aralıdakı mektebe get!

Zeng sesi… Qırx deqiqelik bir hücre hebsi: üçbucaq, kvadrat, düzbucaqlı, sahe, perimetr, hündürlük… Kederi böl, hüznü vur, hesreti topla, qürbeti çıx…

Zeng sesi… Beş deqiqelik azadlıq. Lakin azadlıq adına getdiyin her yerde: koridorlarda, pillelerde, bağçada… eli deyenekli gözetçilerin qışqırıqları eşidilir: “Burada gözleme!” “Qaçma!” “Danışma!” “Aşağıya en!” Aşağı ener-enmez daha bir zeng sesi, heyet gözetçilerinin bağırtıları: “Zeng çalındı!” “Oturma!” “Yellenme!” “Danışma!” “Yuxarı çıx!” “Sinfe keç!”
Ve beş günlük bir telimden sonra açıq görüş günleri… Seher erkenden pansionatın bağçasına doluşan adamlar, qadınlar ve beçe veren arılar kimi uzaq dağ kendlerinden gelenleri gözleri yuxulu dövreye alan oğlanlar, qızlar… Yolu bağlı kendlerden görüşe gele bilmeyen ana-ataların divar dibinde çökmüş boynu bükük uşaqları…

Gedirem. Nazan xanımın dağıtdığı düşüncelerimi heç cür qaytara bilmirem. Nedense olduğum mekandan kilometrlerle uzağa düşürem. Belke bir azdan mehkumlar bu koridorlarda nefesliklerden ellerini, başlarını uzadacaq, nefesliklerin qapağını barmaqlıqlara vuraraq qışqıracaqlar,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 16 >>