çetin… Sen ki, bilirsen, bele şeyler menim eseblerimçün hedden ziyadedir.
Bu sözlerden sonra Qorcanın ehvalı özüne qayıtdı.
- Zavallı Ribbents, - deye o, ucadan söyledi. Zavallı qoca Ribbents, men ondan ötrü heqiqeten de şadam. Ne qeder olmasa da tesellidir... He, teki olsun...!
Ertesi gün axşam Qorca evde oturub barmaqları ile pianonun dilleri üzerinde gezişerken birden, bağlı qapı arxasından heyecanlı danışıq seslerini eşitdi. O, şübhelenerek yaxınlaşıb qulaq asdı.
Yandakı qonaq otağında xanımı ve Cakomelli neyinse baresinde yavaşca meslehetleşirdiler. Cakomelli deyirdi:
- Axı, gec-tez o, her şeyi bilecek.
- Ne qeder gec olsa, bir o qeder yaxşıdır, - deye Mariya cavab verirdi, - o, hele heç neden şübhelenmemelidir.
- Yaxşı, tutaq ki,… Bes, qezetler? Qezetleri ki, oxumağı ona qadağan ede bilmeyeceksiniz.
Bu yerde Qorca qapıları taybatay açdı. Arvadı ve dostu, sanki iş başında yaxalanmış oğrular kimi yerlerinden dik atıldılar. Her ikisinin benizi ağappaq ağarmışdı.
- Demeli, bele? - deye Qorca acıqlı-acıqlı soruşdu. Qezetleri oxumağı kime qadağan edirsiniz?
- Men… men..., - deye Cakomelli kekeledi, - men burada bir emioğlu baresinde danışırdım. O israfçılıq üstünde hebs olunub. Onun atası, yeni menim emim bu barede heç ne bilmir.
Qorca rahatlıqla nefesini derdi. Buna da şükür! O, bir qeder yersiz müdaxilesine göre hetta utancaqlıq hissi de keçirdi. Nehayet, bu şübhelerden lap cana doymaq olardı. Ancaq sonra Cakomelli sözüne davam ederek danışdıqca o, yeniden seksekeli heyecan hiss etmeye başladı? Göresen bu emioğlu ehvalatı yalan deyildi ki? Cakomelli bütün bunları özünden uydura bilmezdimi? Eks teqdirde, bu gizli pıçıltılar ne demek idi?
O, hekimleri ve qohumları terefinden qaçılmaz son hökmü gizledilen bir xeste kimi şübheler içerisinde dolaşırdı: insan etrafındakı yalanları duyur, ancaq o biriler daha da bicdirler ve onun fikrini yayındırmağa çalışırlar, onu sakitleşdirmeye nail olmayanda ise heç olmasa, qorxunc heqiqeti
»Oxu zalına keç