heyatda işıqlı limon ağaclığını heç vaxt axtarıb tapa bilmedi. Limonluq eserin epiloqunda peyda olur: dramaturqun vaxtile dediyi bünövre dağılandan sonra ideal dünyanın kişisiyle qadını limon ağaclarının arasında söhbet edirler. Öz pyesi sayesinde o, cağdaş teatr turuppasının primadonnası ile tanış oldu ve onunla mehrem münasibetlere başladı.

Yene evvelki tek “limonlu” sevgilisi yaddan çıxdı. Onun önceden dedikleri gerçekleşdi. Her halda, dramaturq böyük uğurlar qazandı. Pillekenlerin pilleleri ile yuxarı dırmaşdı.

Növbeti sevgilisi vaxtile dramaturqun evinde olmuş ve natiqliyi çox xoşlayan fehle idi. Ancaq… esl heqiqetde, çox güman ki, o, yaradan terefden verilmiş vergini heyatda qazananacan kişilerin geleceyini göstermek bacarığını itirmişdi: fehle yüksele bilmedi. Bu az imiş kimi tezlikle tebliğat üstünde onu işden çıxardılar. Qadın öz vergisi ile yaşayırdı, onu itiren kimi heyata olan-qalan marağı da öldü. Belke de, o, uğurlar haqqında evvelceden xeber vermekden yorulmuşdu, ola bilsin ki, bu defe düzelmesi mümkünsüz olan sehve yol vermişdi...

Onun cenazesini torpağa tapşıran günü dramaturqun pyesinin ilk tamaşası oldu. O, baş rolda oynayan yeni sevgilisinin monoloqunda “limonlu” qadının edalarının teqlidini hiss etdi. Tamaşaçıların sürekli alqış sedaları altında sehne eseri bitenden sonra, epiloq hissesindeki limonları maşınlara yükleyib kasıbların aşnasının tezece qazılmış qebrinin üstündeki taxta lövheciyinin qarşısında, bir-birinden ferqli olan, on üçüncü gecenin ayına benzeyen (qemeri teqvimi ile doqquzuncu ayın 13-den 14-ne keçen gece bedirlenmiş ay çox gözel görünür, ona işaredir, -) iri, limon rengli qendiller qalanmışdı.

- Demeli, burada da onun öz limon ağacları varmış, - kişi pıçıldadı...

<< 1 2 3 [4]