Arıq cüsseli bir siciliyalı idi bu Becid, — qemgin mulat sifeti vardı, elleri de uzanıb plaşının qollarından çıxardı. Her defe de bu cür «iş»lere gedende o, kim bilir, nedense qeşeng geyinerdi: başında şlyapa, boynunda qalstuk, eyninde de su keçirmeyen plaş. Aradan çıxmaq lazım gelende ise, plaşının eteklerini qaldıraraq, sanki qanad açmaq isteyen quş kimi yerinden götürülerdi.

Becid, tez şuxere2 — deye Diribaş burun deliklerini oynadaraq söyledi.

Becid könülsüz-könülsüz yerinden terpendi. Çünki bilirdi ki, Diribaş burun deliklerini get-gede daha da tez-tez oynada,nehayet, dayanıb, tapançasını çıxara bilerdi.

Görürsen oranı? — deye Diribaş İsabalaya işare eledi.

Bir qeder hündürde, sınıq şüşe yerine karton vurulmuş balaca pencere idi.

— Dırmaşırsan, girirsen içeri, açırsan menimçün. Göz-qulaq ol, bayırdan görünen lampaları yandırıb-eleme, — deye Diribaş izah etdi.

İsabala hamar divara meymun kimi dırmaşmağa başladı, kartonu sakitce ireli basıb, başını içeri soxdu. Buna qeder o, heç bir iy duymurdu, ancaq indi birden nefes alanda, burnuna şirniyyata xas olan qoxu axını vurdu. O, aclıqdan da güclü olan, keçmiş zerif bir duyğunun xatiresine benzer titrek heyecan keçirdi.

— Deyesen, buradakıların hamısı şirniyyatdır, — deye o düşündü.

Neçe iller idi, lap müharibe başlanandan o, doyunca şirniyyat yememişdi. İndi hemin bu şirniyyatı tapmayınca o, her yeri eşeleyecekdi, emin ola bilersiniz. O, qaranlıqda aşağı enmeye başladı, ayağı telefona deydi, şalvarı süpürgeye ilişdi, nehayet, yere düşe bildi. Şirniyyat qoxusu daha da güclenirdi, ancaq bilmek olmurdu ki, hansı terefden gelir.

— Burada, deyesen, kalan şirniyyat var, -deye İsabala yene fikirleşdi.

O, qaranlığa alışmağa çalışaraq, qapını tapıb Diribaşı içeri buraxmaqdan ötrü elini ireli uzatdı. Ancaq derhal ikrah hissi ile onu geri şekdi: burada, onun qarşısında yumşaq ve yapışqan bir heyvan, olsun ki, bir deniz heyvanı gizlenmişdi. İsabalanın eli havadan asılı qalmışdı, — yapışqan, nem ve

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>