artırdı. Diribaşın fenerinin işığında sezilmeye başlayan her yeni şkaf, mağazanın her yeni vitrini sanki bütün yolları kesirmiş kimi, İsabalanın qarşısında peyda olurdu.

O, reflere teref cumub, boğula-boğula, heç bir dad duymadan birden-bire iki, üç pirojnanı ağzına basmağa başladı. O, sanki bu şirniyyatlarla, tehlükeli düşmenlerle, onu xırçıltılı ve ürekvuran mühasire halqasında sıxan bu efsanevi nehenglerle mübarize aparırdı ve bu mühasireden o özüne yalnız çenesinin gücü ile yol aça bilerdi. Yarı doğranmış yağlı kökeler öz sarı, qorxunc cehenğlerini aralayır, ecayib krendeller yırtıcı bitkilerin sarmaşıq gülleri kimi uzanıb gedirdi; ve İsabalaya bir anlıq ele geldi ki, bu şirniyyat özü onu yeyib, axırına çıxacaqdır.

Diribaş onun elinden yapışıb, ardınca dartdı:

— Kassanı, kassanı yarmalıyıq, — deye o, acıqlandı.

Ancaq reflerin yanından keçerken o, ilk növbede esas meqsedinden yayınmamağa çalışsa da, özü de, elüstü, bir qıça rengbereng biskviti, tortlardan birininn üstündeki şekerli albalını, bir dene de brioşu4 telesik içeri ötürdü. Birden o, feneri söndürdü:

— Bayırdan görünür, — dedi.

Onlar mağazanın vitrinli, mermer oturacaqları olan kafe hissesine gelib çıxmışdılar. Küçeden zeif gece işığı süzülür, vitrinlerin demir qapıları şebekeli olduğundan, bayırdan kölgelerin qeribe reqsinde evler ve ağaclar görünürdü.

İndi kassanı yarmaq lazım idi.

— Tut, — deye Diribaş bayırdan görünmesin deye, feneri yandırıb onu başıaşağı yönelderek, İsabalaya ötürdü.

Ancaq İsabala bir eli ile feneri tutsa da, o biri eli ile yene etrafda eşelenirdi. O, bütöv bir kişmişli keksi qapıb, Diribaş öz kilidaçanları ile qıfılın üstünde elleşene qeder, onu adice çörek kimi basışdırmağa başladı. Çox keçmedi ki, keks onun üreyini vurdu ve o, yarı yeyilmiş keksi mermer döşemeye tolazladı.

— Tez ol qaldır! Gör, bir ne murdarçılıq edirsen! — deye peşesinden ferqli olaraq, qayda-qanuna qeribe hörmet besleyen Diribaş dişlerini qıcıdaraq, İsabalanın üstüne çemkirdi.

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>