yerine, itil!

Becid ağlayırdı. İsabala hiss etdi ki, ona nifret edir. O, üzerinde «Ad gününüz mübarek» sözleri yazılmış tortu qaldırıb düz Becidin sifetine tolazladı. Becid çox asanlıqla kenara çekile bilerdi, ancaq bunun evezinde o, mümkün qeder çox tort qapsın deye ağzını aralayıb, sifetini ireli verdi, sonra ise sifeti, şlyapası ve qalstuku torta bulaşmış halda hırıldayaraq, dilini burnuna qeder uzadıb, az qala bütün sifetini yalaya-yalaya öz yerine cumdu.

Nehayet, Diribaş pul saxlanan esas kassanı aça bilmişdi. İndi pullar onun şireli barmaqlarına yapışdığından o, lenet yağdıra-yağdıra banknotları ciblerine basırdı.

— He, İsabala, aradan çıxmaq vaxtıdır, — deye Diribaş ona işare eledi.

Ancaq İsabala her şeyi ele-bele qurtara bilmezdi. Bes nece? — bugünkü tıxmaq ele bir tıxmaq olmalı idi ki, sonralar o, bunu iller boyu öz yoldaşlarına ve toskanalı Meriye danışa bileydi. Toskanalı Meri İsabalanın meşuqesi idi. Onun uzun nazik ayaqları, şişman bedeni ve sifeti vardı. İsabala da onun xoşuna gelirdi, çünki o, iri bir pişik kimi Merinin qucağına dırmaşıb, orada yumaq tek yumrulanardı...

Becidin ikinci gelişi onu bu fikirlerden ayırdı. Bu defe Diribaş derhal tapançasını çıxartdı. Becid ise — polis! — deye, plaşının eteklerini yığaraq tullana-tullana yerinden götürüldü. Diribaş olub-qalan pulları yığışdırıb, ikice addıma özünü qapının ağzına yetirdi. İsabala da onun ardınca.

İsabala yene Meri baresinde düşünürdü. Yalnız indi onun yadına düşmüşdü ki, Meri üçün bir az şirniyyat apara bilerdi. Yadına düşmüsdü ki, ona heç vaxt heç ne bağışlamayıb ve axırı bir gün Meri ona toy tutacaq. O, geri döndü, bir neçe kremli borucuq götürüb, köyneyinin arasına soxdu. Sonra, derhal fikirleşerek ki, en kövrek şeyleri seçib,eline keçen az-çox berk şirniyyatdan köyneyinin arasına doldurmağa başladı. Ancaq ele bu vaxt o, ellerini yellederek, küçe boyu neyi ise gösteren polislerin vitrinde eks olunan kölgelerini gördü. Onlardan biri nişan alıb ateş açdı.

İsabala

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>