qusuntunu her yerde duymağa başladım: televizorda da, kinolarda da ve en yeni romanlarda da bu günlerde qusuntu bizim adeten sekilerde görmeye alışdığımızdan qat-qat çoxdur.

Bunun en sade izahı ordadır ki, bedii obraz ehtiyatı suretle tükenir ve daim yeni, maraqlı şeyler teleb eden, esasen genclerden ibaret auditoriyanı doydurmaq ehtiyacı var. Ancaq bu yarımçıq hezm olunmuş qidanın nümayiş etdirilmesine daha esaslı izahat ondan ibaretdir ki, İkinci dünya müharibesinden sonrakı illerde yaşlıların cemiyyetinden ayrılmış genc nesil, gündelik proseslerin indikatoru (gösterici) olan xüsusi parallel medeniyyetlerini yaradıblar. Gencliyin bele keskin reaksiyası ve qaba davranışları – kömür çıxaranların özleri ile birlikde zorla medene apardıqları bülbülün tengnefesliyine benzeyir. En pisi ise bele en ifrat variantlarla gündeme getirilen medeniyyet daim adileşmeye, gencliyin norması olmağa doğru gedir. Bu gün qusuntu, yeniyetmelik heyatının bir hissesidir. Hemçinin bu, tekce oğlanlar arasında şiddetin ifadesi deyil, eyni zamanda inkişaf etmiş ölkelerde iyirmi yaşına qeder qızların psixoloji pozğunluğunun sebebidir. Menevi aclıq tüğyan edir, hemçinin bunun üçün esas da var: bele cemiyyetde neyneyesen, nece qusmayasan?

Son otuz ilde inkişaf etmiş ölkelerin az ya da çox imkanlı ehalisi cürbecür lazımsız mehsulların yağışına tutulub. Misal üçün senet sahesini götürek. Musiqi mağazalarında yüz minlerle disk var, menim televizorum yetmişe yaxın kanal tutur, “Amerikan şairlerinin soraq kitabçası”nda teqriben yeddi min hal-hazırda yaşayan ve çap olunan şairin adı verilib, ele veb-saytla var ki, orda satışa milyonlarla yeni kitab qoyulub ve ele sayt da var ki, orda artıq çapı dayandırılmış dörd milyon qedim kitabın satışı teşkil olunub. İstenilen böyük şeherde resm sergileri, reqs ve musiqi zalları o qeder artıb ki, adam evde oturub boşluğu seyr etmeyi üstün tutur. Senet üçün bu o demekdir ki, indi hansısa köklü deyişikliye tekan vermek demek olar ki,

<< 1 [2] 3 4 >>