deyişilmiş halda, demek olar ki, her kes keçirir (hiperistehsalat şeraitinde): “men hedden artıq mehsul qebul edirem”, “men lazımi mehsulu qebul ede bilmirem”, “men hedden artıq mehsul qebul etmişem, amma onlar mene lazım olan mehsullar deyil”, “etrafda o qeder mehsullar var ki, men ne ediremse edim hamısını qebul ede bilmeyecem”. Neticede qerb insanı izafiliyin üzünden daimi günah hissi ile yaşayır, o seçim bolluğu içinde başını itirir, bezen hetta özünü şexsi seçimi ile eynileşdirir (amerikanların danışıq dilinde bele bir deyim var ki, “I am a spaghetti person” ve bu men spagettini sevirem anlamında işlenir). Ancaq o bu seçimine göre de daimi şübhe içerisinde yaşayır, elinin altında bu qeder seçim imkanı olması qarşılığında, doğru seçim etmediyi (doğru texnika markasını, doğru divar rengini, doğru divanı, doğru qadını) düşüncesi ile ömür boyu qıvrılıb durur.

Kütlevi informasiya vasitelerinin cezbetme mexanizmi ondan ibaretdir ki, o insanlara heç vaxt yaşamadığı, ancaq yaşamaq istediyi, deb-debeli, şövq ve macera dolu heyatı gösterir. Hemçinin bizim esebi halda bir kanaldan o birine gezindiyimiz yerde, qefleten teleekranda qusuntunun peyda olması da tekce bizi televizora bağlamaq üçün düşünülmüş şok effekti deyil. Bu hem de ona göre ortaya çıxır ki, biz özümüze bir az yer açmaq, bir qeder artıq boş sahe qazanmaq, beynimizi yarımçıq hezm olunmuş materiallardan azad etmek, fasilesiz informasiya qebuluna bir anlıq da olsa ara vermek, yeniden aclıq ve onun yatışdırılması hissini keçirmek isteyirik.

Biz qusan insanlara ona göre tamaşa edirik ki, özümüz heç de onlardan yaxşı günde deyilik, eynile özümüz de hemin qusanların suretiyik.

<< 1 2 3 [4]