gedirdi. Bizim yanımızda, guya, hevessiz idi, amma Surxay emi, atamın dostu, elece de, o biri dostları gelib onu yarızarafatla, deymelerle “qıdıxlayıb” maşına mindirdiler. Atam duruxmuş halda, sessiz-semirsiz bizim üzümüze baxmadan yanımızdan keçib evden çıxdı. Men qaçıb pencereye dayadım alnımı, üreyim qısıla-qısıla gördüm ki, atam hele maşına minmemiş dostlarına güle-güle ne ise deyir.
Mene bunu çox sonralar Eşref danışdı. Peri arvad gencliyinde atamın sevgilisi olmuşdu. Yeni, atam onu sevib, o da atamı. Qapıbir qonşuydu, günü bizim heyetde keçerdi. Bunların bir-birine aşiqliyini bütün kend bilirmiş. Vaxt olub, Perigilin evinde her gün atamın elçilerini gözleyibler. Amma atam esgerliye gedib qayıdanda uzaq Belorusiyadan resmi arvadıyla qayıdıb gelib, yeni, menim ve Eşrefin anasıyla. O yüzden Peri arvad da ere getmeyib oturub qalıb evlerinde. Anası, atası, qardaşları dünyasını deyişib, o özü ise indiyene qeder — tek-tenha… Peri arvad, men bunu yene de sonralar, Eşrefin dilinden eşitdim, ona da quşlar xeber getirmişdiler, Peri arvad bütün bu iller, bu ağır aylar ve günler atamı, yalnız atamı sevib durubmuş. “Atam da, deyesen, onu…” – Eşref elave edib dedi.
– …ay işığı qeşengce düşmüşdü düz bunların üstüne, kölgeleri de heyetin tufarıyla eyile-eyile gedirdi, amma etraf zülmet qaranlıq idi…
Arife xala belecene atama Peri arvadı yamanladıqca yamanladı, atam da ona inandı, anamın ilinden bir az sonra daha kendde duruş getirib qalmadı, qala bilmedi, belke de eline behane düşdü, kim bilir, heç Eşref de bunu bilemmez, qerez atam bir hezin yaz axşamı bizi başına yığıb köçüb geldi şehere. Stadiona geden yolda bir yöndemsiz evin birinci mertebesinde üçotaqlı balaca bir menzil kireleyib ora yığışdıq. O yadımdadı ki, kirelediyimiz menzil olan evin düz qabağından tramvay zınqıldaya-zınqıldaya ele gederdi ki, ele bil, demir tekerleriyle guruldayıb böyük otağımızın içinden keçib gedir. İndi o tramvaydan eser-elamet yoxdur. Ele bil, heç olmamışdı.
Yadıma bir de o
»Oxu zalına keç