nar ağacının altında vaxtile asfalt yere mıxlanmış uzun stolun üstüne süfre çekilmişdi. Süfrede qendqabılar, halva var idi. Eşref ora-bura baxıb elinde tutduğu içi çay ve limon dolu paketi mene uzatdı. Stolun o başında samovarın suyu qaynayırdı. Biz keçib oturduq. Peri arvad gelib paketi menden aldı, qabağıma bir açar qoydu, yene üzünü yana tutub öz asta sesile:

– Evin açarıdı, – dedi. — Heyet qapısının qıfılı yoxdu. Almaq lazımdı.

Atam gözünü su quyusunun hereketsiz mancanağına dikib sakitce durmuşdu. Peri arvad bir kenara çekildi, evin pillekenine söykenib donub qaldı. Üzünden-gözünden, bütün vücudundan perişanlıq yağırdı. Üreyim qısıldı. İstedim, bu arvadla bir kelme de olsa, kesim, pertlik aradan götürülsün, atam meni qabaqladı:

– Bu nece oldu, bele oldu? İki ay evvel… pis deyildi. – Atam gözlerini quyudan çekmeden dediyi bu sözleri bilinmedi ki, kime deyir, özünemi deyir, bizemi deyir, yoxsa Peri arvadamı deyir.

Atama cavab vermeye telesmeyen Peri arvadın yorğun sesinde nisgil oynadı:

– Bir aydı yerde yatırdı. Meni istedi, xeber gönderdi, men de geldim. Dedi ki, mennen qal, bu gün-sabahlığam, uşaqlara dedi, hele bir şey deme… Çox söhbetler eledik, halallaşdıq… – Peri arvadın son sözlerinde bir eyham vardı, onları eynen atam kimi, fikirli-fikirli, özü-özüyle danışırmış kimi dedi.

Atamın qulaqları qıpqırmızı qızardı.

Qonşular qebristanlıqdan qayıdıb geldiler, bir-bir heyete girmeye başladılar. Biz ayağa qalxdıq, “Allah rehmet elesin” sedaları altında atam sağ elini üreyinin üstüne tutub baş eye-eye başsağlıqlarını qebul eledi. Surxay eminin yanında duran saqqallı kişi barmaqları arasında oynatdığı qara tesbehi cibine qoyub fatihe verdi. Adamlar, olardı sekkiz-doqquz nefer, here bir yer tapıb oturdu. Peri arvad samovarın başına keçib dem çaynikini desmalla bürüdü. Men stekan-nelbekini stolun üstüne düzmeye başladım. Saqqallı kişinin quran oxuyan sesi etrafa hezinlik yaydı.

…Üç gün sonra sabah obaşdandan biz atamın taksi maşını ile şehere

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>