eleyek, - Beriyle başqa kişiler xahiş elediler, amma tingçi yaxın qoymadı:

- Yox, lazım deyil, çox olsaq, daş terpene biler. Mense yavaş-yavaş işleyib, qıracam, - dedi.

Seherden axşamacan işleyirdi, ellerinden qan süzülürdü, amma yene de qırır-dı. Bir heftenin içinde ele elden düşdü ki, rengi-rufu qaçdı. Daşdan ise el çek-mirdi, qırıb, hisseleri yavaşca yere qoyurdu. Geceler ise özü basdırdığı ağac-lara bir-bir baş çekib, pıçıldayırdı:

- Siz heç qorxub-elemeyin, o daşı qırıb, başınızdan elememiş burdan geden deyilem. Düzdü, bu iş çetindi, amma ne eleyim, sizi geri isteyib, çıxartmayacam ki, ayıbdı, camaat ne deyer. Heç bir qırıq da qem çekmeyin, men ele oğlanam?

Daşla tingçi sanki möhkemlikde, dözümlülükde yarışırdılar. Daş tabe olmaq istemirdi, tingçi vurduqca ele bil, daha da berkiyirdi.

Tingler yavaş-yavaş tumurcuqlandılar.

Yaz öz gücünü bildirirdi.

Araqvi aşıb-daşdı, bulandı, seslendi.

***

Bir gün kende qeribe adamlar geldiler, bezekli paltar geyinmişdiler, rengleri de qara idi, gürcü dilini sındıra-sındıra danışırdılar.

Onların gelmeyinden tingçinin xeberi olmadı, çünki meşe teze yarpaqlamış-dı, ordan kend artıq görünmürdü. Özü de daha geceler kende enmirdi, yo-rulurdu, hem de enib-qalxmağa çetinlik çekirdi. Ele ordaca yapıncıya bürü-nüb uzanır, daşla söhbet edirdi:

- Demeli qırılmırsan, elemi?! Yoox, bele olmaz, aşağıda kend var, camaat var, sen de yumarlanıb, uçurmaqla onları qorxudursan. Bir de ağaclar bas-dırmışam, ele armud tökür ki! Sen de qırılmaq istemirsen, ele olmaz, gerek mütleq qırılasan.

Belece söhbet eleye-eleye yuxuya gedirdi, seherecen ölü kimi yatırdı. Çöreyi uşaqlar daşıyırdılar. Ele onlar da qaraçıların gelmeyini xeber verdiler. - Falabaxanlar gelib, - dediler.

O vaxt tingçi onların dediyine fikir vermedi, qaraçıların gezergiliyi ondan ötrü adi bir şeyiydi. Qaraçılar kendlilerin marağını artırırdılar, onların heya-tından ele şeyler deyirdiler ki, adamlar lap mat qalırdılar.

- Göy gelib yaxınlaşır! O

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>