Bir neçe adam izlerine düşüb, dallarınca getdiler, amma eliboş qayıtdılar.
- Yaxşı, bes, bizim haqqımızda hardan bilirdiler? - deyib soruşurdular, amma cavab tapa bilmirdiler.
Sonra birden Berinin yadına düşüb:
- Tingçi! - qışqırdı.
Tingsatan camaatın yadına düşdü.
- Başımı keserem, eger bu işi o qurmayıbsa, - Berinin arvadı dedi.
- Onun ne işi qalıbmış?
- Deyesen, o, geceler kende enmeyib, behane eleyib, orda yatanda, ele qaraçılara bizim haqqımızda danışırmış.
Qezeblenmiş, hirsden ağlını itirmiş camaat tingçiye teref yöneldi. Bezisi başa düşürdü ki, bu işde tingçinin heç bir günahı yoxdu, amma qisas almaq fikri hamının gözlerini tutmuşdu, ağlını başından çıxarmışdı. Bele bir vaxtda insanlar çıxış yolu axtarır, öz hereketlerine cavabdeh olmurlar.
Yazıq tingçi çox yalvarıb-yaxardı ki:
- Ay camaat, nolub, neyleyirsiniz, ne günahım var?! - Amma ona qulaq asan yoxuydu. Onu deli Araqviye teref sürütleyirdiler. Taxta ayağı da yolda düşdü.
- Ayağım düşdü, ay camaat, neyleyirsiniz, niye meni başa salmırsınız ki, ne elemişem? - tingçi azğınlaşmış camaata yalvarırdı. Amma onun sesini deli Araqvinin dalğaları batırdı, özünü de xeyli vaxt göstermedi. Dalğalar tingçi-nin meyitini aylnız birce defe üze çıxardı. Amma bilmirem, yazıq tingçi hemin an çiçeklenmiş armud ağaclarının Qudamağari vadisinde yamyaşıl yazı nece qarşıladıqlarını göre bildimi?
- He, yaddaş çayını göre bilmedin! - Çayın sahilinde duran qudamağarililer acıq verirdiler. Tingçi ile qaraçıların elbir olmasına inananların onu suda boğmaqla hayıflarını çıxdıqlarına göre ürekleri soyuyurdu.
Yaddaş çayısa, bulanıq halda özbaşına axırdı, bir azdan tingçi de, qaraçılar da hamının yadından çıxdı. Deyesen, yalnız tebietin yadından heç ne çıxmır, heç neyi unuda bilmir. Her yaz tingçini deli Araqviye tulladıqları vaxt yene armud ağacları dumappaq çiçek açırlar, bu çiçek partlayışı tebietin en böyük möcüzesidi. Qudamağarililer heyatlarında çox şey görübler, amma heç kes bilmir ki, bu
»Oxu zalına keç